Ακόμα και μέσα στον αγώνα υπήρχε

η πολλαπλότητα της χαράς

όσο απίστευτο κι αν ήταν.

Διότι ήταν θεμελιακή για το έργο.

Όσοι δεν την έβλεπαν δεν ήταν πιστοί.

Όταν η μιζέρια εμπόδιζε τόσο πολύ το φως

ήταν το σημάδι του κατεχόμενου μυαλού

που δεν ήθελε να απελευθερωθεί.

Το μόνο που το απασχολούσε ήταν

η συνέχεια της ρουτίνας του

μέσα στο κοινωνικό σύνολο

και τίποτα παραπάνω.

Και γι’ αυτό η πολλαπλότητα της χαράς

δεν το άγγιζε αφού κατά βάθος

δεν ήθελε να μάθει τίποτα για την αλήθεια.

Το φως δεν ήταν επιθυμητό από όλους

διότι δεν το άντεχε η συμβιβασμένη νοοτροπία τους.

Όμως για τους άλλους ήταν

μια αστείρευτη πηγή χαράς

ακόμα και στα πιο δύσκολα

διότι καταλάβαιναν το μεγαλείο του

και ζούσαν μια άλλη ζωή

που δεν μπορούσαν να φανταστούν πριν

όταν υπήρχαν μόνο.