Το φως του κόσμου είχε βάλει ένα τέλος
στην καταπάτηση των ψυχών
όχι μόνο από τη βαρβαρότητα
αλλά κι από τους ίδιους τους ανθρώπους
που έδιναν τόσο μεγάλη σημασία στη ζωή τους
που ξεχνούσαν την ουσία της
δηλαδή την ψυχή της.
Ξεχνούσαν το φως λόγω της ύλης.
Ενώ χωρίς φως δεν είχε νόημα η ύλη.
Με το τέλος της καταπάτησης
οι ψυχές απελευθερώθηκαν.
Κι αν δεν περίμεναν αυτήν την πράξη
απολάμβαναν τώρα αυτό το έργο.
Κι ερμήνευαν διαφορετικά και τη θυσία του.
Διότι έδειχνε επί του πρακτέου
ότι το τέλος της ζωής ήταν η αρχή
για τη συνέχεια της ψυχής.
Με το παράδειγμά του έδειχνε
ποιο ήταν το αληθινό βασίλειο
και πόσο ανούσια ήταν όλα τα άλλα.
Δεν σταματούσαν τα πάντα με τη ζωή
διότι άρχιζαν τα πάντα με την ψυχή.
Η πίστη στη Διδασκαλία άλλαζε τα πάντα
διότι άρχιζε η απελευθέρωση.