Η κυριαρχία της ζωής ήταν μία ψευδαίσθηση.
Αυτό έδειχναν οι βαθιές αισθήσεις
και με την υπερστήριξή του
το ανακάλυπταν κι οι πιστοί.
Αυτή ήταν η δύναμη της αγάπης.
‘Ετσι κι η ερωτική πράξη ήταν ψυχική.
Και δεν είχε καμία σχέση
με το τι πίστευαν πριν.
Δεν είχαν κανένα νόημα οι σπασμοί
αν δεν τους είχε προκαλέσει η ψυχή.
Το σωματικό ήταν νεκρό χωρίς την ψυχή.
Έμοιαζε με τη νεκρή φύση των ζωγράφων
όπου όλα φαινόντουσαν ζωντανά
αλλά ήταν μία οφθαλμαπάτη.
Μόνο η ψυχή έδινε νόημα στη ζωή.
Αυτή δεν είχε από μόνη της
διότι ήταν περιορισμένη εκ φύσης
και δεν είχε την απαραίτητη βαθύτητα.
Ενώ η ψυχή μετά την απελευθέρωσή της
ζούσε πολυκυκλικά
την ελευθερία της βαθύτητας.
Με το φως του κόσμου
δεν υπήρχε πια κανένα εμπόδιο
για τη συνέχεια της ψυχής.