Η δημιουργία του έργου είχε αποκτήσει

κι άλλες διαστάσεις πολύ πιο βαθιές

διότι τώρα η ουσία ήταν θεμελιακή.

Δεν ήταν πια το αποτέλεσμα μιας πράξης

αλλά η αρχή μιας δημιουργίας

και συνέχιζε μετά το τέλος

διότι είχε ως σημείο αναφοράς την τελειότητα.

Έτσι μέσω της αρμονίας συντονίζονταν

πολλές δράσεις που αποτελούσαν ταυτόχρονα

ένα στρατηγικό μείγμα

που εμφανίζεται σε μία ορχήστρα.

Δεν μιλούσαν πια μόνο για ψαλμούς

ή ακόμα για άσματα ασμάτων

αλλά για ορχήστρα ψυχών

που παίζουν μαζί κομμάτια ασύλληπτα

για κάποιον που δεν έβλεπε τον κόσμο ψυχικά.

Όλα ήταν θέμα χρόνου κι όχι χώρου.

Ήταν οι ψυχές που αποφάσιζαν

για το γίγνεσθαι κι όχι οι ζωές.

Οι επαφές των υπάρξεων δεν επαρκούσαν.

Χρειάζονταν οι σχέσεις της ζωής

αλλά κι αυτές δεν έφταναν

αν δεν υπήρχε δεσμός αρμονίας

και ψυχικό κράμα.