Η μεταλαβιά του φωτός δεν ήταν μόνο η αφύπνιση
αλλά η συνέχειά της.
Αυτό γινόταν και με την απελευθέρωση της ψυχής.
Δεν ακολουθούσε απλώς το ίχνος
αλλά παρακολουθούσε την πορεία
πάνω στο μονοπάτι του φωτός.
Και το βλέμμα μεταμορφωνόταν
σε εξωτερική πράξη
που πήγαινε όλο και πιο βαθιά
σαν την ιπποτική χειρολαβή
την οποία ακολουθούσε η κορύφωση
λόγω της ανάγκης της ελεύθερης έκφρασης
σαν να συνέχιζε το στίγμα του χρίσματος.
Κι ήταν η ίδια η ουσία
που πλημμύριζε με φως
όλη την ψυχή
όχι επειδή υπήρχε ανάγκη μόνο
αλλά για να ζήσει η χαρά
κι η μεταχαρά
χωρίς κανένα όριο
αφού υπήρχε η ελευθερία
που είχε προσφέρει
η τεράστια δημιουργία
της Αγάπης της Ανθρωπότητας.