Δεν ήταν εύκολο να σκεφτεί κανείς

την αναθεμελίωση της ζωής

με θεμέλιο την ψυχή.

Ήταν όμως απαραίτητο για κάποιον

που ήθελε να δει την αλήθεια και να χαρεί.

Διότι όλα τα άλλα ήταν δευτερεύοντα.

Αυτή η προτεραιότητα δεν ήταν πλαστή

αλλά θεμελιακή για να υπάρξει συνοχή σκέψης

κι εξέλιξη.

Η αναθεμελίωση δεν ήταν απλώς μια συντήρηση

ή κάποια ανακαίνιση ακόμα κι ενός ναού.

Ήταν μια φωτεινή επανάσταση

υπέρ της Ανθρωπότητας

για ν’ αποκτήσει επιτέλους δικαιώματα.

Για τις ελεύθερες ψυχές

τα πράγματα ήταν όλο και πιο φωτεινά

διότι τώρα άρχιζαν να αντιλαμβάνονται

το μέγεθος της μεγάλης εικόνας

που ξεπερνούσε κατά πολύ

ακόμα κι αυτά που είχαν φανταστεί.

Αυτό κι αν ήταν μια πίστη

που δεν είχε ενδοιασμούς, κολλήματα και προβολές.

Από την αρχή ήταν όλα για την Ανθρωπότητα

με τους νεκρούς, τους ζωντανούς και τους αγέννητους

αλλά πάντα για τις ψυχές.