Το μονοπάτι του φωτός ήταν για τις ψυχές
κι όχι για τους ανθρώπους
αφού θα παρέμενε αόρατο σε αυτούς
χωρίς αφύπνιση
κι αυτή απαιτούσε την απελευθέρωση της ψυχής.
Το μονοπάτι του φωτός φαινόταν
μόνο μετά τη διακλάδωση.
Είχε σημασία να βλέπουν
τι είχαν κάνει οι άνθρωποι για τη δικαιοσύνη
για να δουν οι ψυχές
τι έπρεπε να κάνουν για τη δικαίωση.
Αυτό το νοητικό σοκ ήταν απαραίτητο
για να φανεί το φωτοστέφανο
και πέραν του κεριού που είχε ανάψει,
ο σωτήρας των ψυχών
δεν ήταν απόλυτα κατανοητός
και χρειάζονταν προσπάθειες κι υπερβάσεις
αν δεν είχες πηγαία αγάπη,
όσοι τα κατάφερναν τελικά
κατανοούσαν την επινόηση
κι αφιερώνονταν στην υποστήριξη
του έργου της Ανθρωπότητας.
Είχαν σωθεί και θα τον βοηθούσαν
να σώσει κι άλλους.