Επειδή ήξερε ότι αν σωπάσουν οι άνθρωποι
θα βγάλουν κραυγή οι πέτρες
έδινε αξία στην καθεμία.
Κι όταν τις έβαζε πάνω στο ξύλο
δεν ήταν ποτέ δίχως λόγο.
Άλλωστε έκανε το ίδιο με τις λέξεις
μέσα στον Λόγο του.
Αυτό ήταν το παράξενο για τους άλλους.
Όλοι συνήθιζαν να μιλούν
χωρίς να δίνουν τόση σημασία
σε αυτό που έλεγαν.
Ενώ αυτός εκφραζόταν μόνο για να πει κάτι
αλλιώς προτιμούσε τη σιωπή
αφού αυτή του επέτρεπε
να ακούει τις ψυχές.
Δεν το έκανε για να μην κάνει λάθη.
Άλλωστε δεν έδινε καμία σημασία σε αυτά
από τη στιγμή που το νόημα
δεν άλλαζε.
Δεν υπήρχε ψυχαναγκασμός
που ευνούχιζε την έκφραση.
Ήταν το θέλημά του
για να είναι φωτεινός
και στις ψυχές και στους ανθρώπους.