Η ψυχωδία είχε πλάσει συμψυχές

μέσα στο πλαίσιο της σωτηρίας

και τώρα έβλεπαν με το φως του,

όχι μόνο τι έπρεπε να κάνουν

η καθεμία ξεχωριστά,

αλλά και ποιο ήταν το πρέπον

όταν ήταν όλες μαζί του

σε αυτόν τον ψυχοπόλεμο

όπου πάλευε για την Ανθρωπότητα

ενάντια σε κάθε μορφή βαρβαρότητας.

Μόνο τώρα καταλάβαιναν

γιατί έδινε τόση έμφαση

στην κοινή προσευχή των ανθρώπων.

Διότι αυτό που προσπαθούσαν να κάνουν

σ’ έναν ιερό χώρο,

το ζούσαν τώρα όλες μαζί του.

Ήταν όλες οι εποχές μαζί

μέσα στον πολυκυκλικό χρόνο

και μαζί του ζούσαν την ομορφιά

της βαθύτητας

που ήταν ασύλληπτη

χωρίς Διδασκαλία.

Διότι δεν ήξεραν ότι η απόλαυση της ομορφιάς

οδηγούσε στην αξιοποίηση της αλήθειας.