Ποτέ δεν ήμουν τόσο κοντά σου
όσο τώρα που προσεύχομαι
ενώ ήξερα ότι ήσουν πάντα
στο πλευρό μου
κάθε φορά που είχα ανάγκη.
Αλλά ξέρεις, τώρα που σε βλέπω
γυμνό μέσα στα γαρύφαλλα
περιμένοντας να επιστρέψεις,
δεν μπορώ να καταλάβω
πώς σ’ άφησα μόνο σου
και πώς άντεξες τόσα.
Ξέρω ότι ήταν απαίτηση
κι ότι από την αρχή
είχες έρθει για αυτό
αλλά τώρα το βλέπω
τόσο καθαρά, τόσο φωτεινά
που δεν μπορώ να κρατηθώ
και θέλω να κλάψω
παρόλο που ξέρω
ότι θα έρθεις και πάλι
ότι θα έρθεις ξανά,
απλώς κάνε γρήγορα
σε παρακαλώ.
Μου λείπεις.

Η Ανθρωπότητα.