Ίδια σκηνή. Ο άντρας έχει το ίδιο ύφος σε όλη τη σκηνή.

Μαρία: αγχωμένη Λέτε να μην έρθει;

Λάζαρος: Δεν ξέρω τι να σας πω…

Μαρία: εκνευρισμένη Μα τι ξέρετε τελικά!

Λάζαρος: Να παίζω ακορντεόν…

Μαρία: πιο ήρεμη Δεν με βοηθάτε…

Λάζαρος: Α, και κάτι άλλο…

Μαρία: περίεργη Τι πράγμα;

Λάζαρος: Να έρθω εδώ για να παίξω ακορντεόν για μια τραγουδίστρια…

Μαρία: πολύ γλυκά Για μένα μιλάτε;

Λάζαρος: Μάλλον, δεν ξέρω…

Μαρία: Σίγουρα για μένα. Με αυτοπεποίθηση  Άλλωστε μόνο εγώ είμαι εδώ…

Λάζαρος: Είστε η μοναδική…

Μαρία: κάνοντας πως δεν άκουσε Τι είπατε;

Λάζαρος: Είπα ότι μόνο εσείς είστε εδώ.

Μαρία: Το είπατε καλύτερα προηγουμένως. Η επανάληψη δεν βλάπτει.

Λάζαρος: Πάντως είστε καλύτερα τώρα…

Μαρία: Τι θα μου παίξετε;

Λάζαρος: Τι θα θέλατε;

Μαρία: Μια σονατίνα για αρχή… Κάτι γλυκό, ξέρετε εσείς. Παίρνει την πόζα της

ακροάτριας. Ο άντρας παίζει με πολύ γλυκό τρόπο τη Σονατίνα (opus 83042), ενώ η

γυναίκα κοιτάζει προς την κατεύθυνση του κοινού αρχικά, στρέφει το βλέμμα της προς

αυτόν διότι την αγγίζει περισσότερο απ’ ό,τι νόμιζε. Αχ, μου αλλάξατε τη διάθεση…

Μπράβο σας. Δεν το περίμενα. Τελικά το όργανό σας έχει περισσότερες δυνατότητες.

Λάζαρος: Κοιτάζοντας το πιάνο και μετά το ακορντεόν του  Δεν μετρά τόσο πολύ το

μέγεθος.

Μαρία: Ε, μην το λέτε… Κάτι ξέρουμε κι εμείς…

Λάζαρος: Μιλούσα για τη Σονατίνα…

Μαρία: Βέβαια για τι άλλο… Πάντως παίζετε πολύ όμορφα…

Λάζαρος: Τιμή μου…

Μαρία: Κι είστε πολύ γλυκός…

Λάζαρος: Μήπως θα θέλατε ένα menuet.

Μαρία: Σηκώνεται Λατρεύω τα menuet. Είμαι έτοιμη…

Ο άντρας παίζει το menuet (opus 83008) κι εκείνη κάνει σαν να χορεύει…

Με ταξιδέψατε, κύριε…

Λάζαρος: Δεν είμαι γνωστός…

Μαρία: Ας είναι. Εξαιρώντας τον εαυτό της Δεν είναι ανάγκη να είμαστε όλοι γνωστοί.

Χαιρετά το κοινό σαν να την αναγνωρίζουν όλοι.