Η μνήμη του κάστρου είχε πληγωθεί
και κομμάτια της είχαν χαθεί μέσα στην αδιαφορία.
Ακόμα κι ο πύργος ο κεντρικός
ζούσε μόνο με τα ίχνη του.
Αλλά θα θεωρούσαν ότι δεν άξιζε
να κάνουν κάτι κι ότι ήταν πια αργά.
Αλλά τον είδε μ’ έναν τρόπο
εντελώς διαφορετικό.
Έβλεπε ήδη το μέλλον του.
Άγγιζε με τα μάτια του το ξύλο
που θα επανερχόταν
για να ζήσει το κάθετο μέρος.
Ο πύργος δεν ήταν φτιαγμένος
για να είναι μόνο ένα ισόγειο.
Ήθελε από τη φύση του ορόφους
για να υπάρχει ζωή και μέλλον,
ήθελε και σκαλοπάτια για την ανύψωση.
Προς το παρόν όλα ήταν ανύπαρκτα
αλλά έβλεπε την επόμενη εποχή
κι έβλεπε ήδη τη βιβλιοθήκη
στον πάνω όροφο.
Διότι εκεί θα ήταν προστατευμένη η μνήμη.
Την ήθελε όμως ζωντανή.
Για να μπορεί ο καθένας να τη χαρεί
και να ζήσει και τις άλλες εποχές.
Έτσι ο πύργος θα ήταν του Χρόνου.
Εκεί έβλεπε και το ξύλινο τραπέζι…
Ακόμα και το σκάκι θα τους περίμενε.
Όσο για τα παράθυρα
σκεφτόταν ήδη τα βιτρώ
που θα έφερναν εκείνο το θαυμαστό φως
και τα λουλούδια του ουρανού.
Αυτά θα συνόδευαν οι ζεστές ταπετσαρίες
που θα στόλιζαν τους τοίχους
για να φανεί επιτέλους η ζωή
και να επανέλθει στη θέση της
για ν’ ακουστεί κι η μουσική της εποχής.