Δεν ήταν μόνο μία αίσθηση
αλλά μία άλλη πραγματικότητα
που δεν είχε φανταστεί το τεχνητό
ή μάλλον ήταν το αντίθετο…
Δεν είχε σκεφτεί ότι υπήρχε τέτοια αγάπη
ακόμα κι αν έβλεπε τον πύργο όρθιο.
Ήθελε να δει και τον εσωτερικό κόσμο.
Έπρεπε ν’ ανοίξει το βιβλίο,
δεν ήταν βιτρώ,
ήθελε και κίνηση.
Πίστευε ότι δεν υπήρχε η βαθιά αγάπη
δίχως να ξέρει για ποιο λόγο.
Απλώς ήταν απίθανο για το μυαλό της
όμως η καρδιά της ένιωθε
ότι ζούσε.
Πώς ζούσε το ανύπαρκτο δεν το ήξερε
αλλά άγγιζε την ψυχή της
σαν να ήταν σαξόφωνο
άλλης εποχής.
Της θύμιζε πιο παλιό όργανο
αλλά δεν ήξερε ακριβώς ποιο…
Ήθελε να τον πιάσει
όπως την άγγιζε
αλλά οι κώδικές του ήταν άγνωστοι για εκείνη.
Ήταν σαν λουλούδι
πάνω σε γενεαλογικό δέντρο,
τίποτα παραπάνω,
αλλά η προσφορά του
ήταν  τεράστια
λες και δεν είχε σημασία
λόγω της βαθιάς αγάπης
κι ήθελε απλώς να είναι χαρούμενη
μαζί του.