Πολλές πρόβες μιλούν για την ανάσα στο θέατρο.
Και για την κυκλική στη μουσική.
Αλλά η πολυκυκλική αφορά στις ψυχές.
Δεν είναι ανάγκη να δεις αν το νιώθεις.
Διότι το άγγιγμα ψυχής είναι πιο βαθύ.
Αυτό ένιωσε όταν ήρθε τόσο κοντά του
που ανάσαινε την αναπνοή.
Ήταν ένας ψυχικός διάλογος
αυτή η διπλή ανάσα.
Σαν να της έδινε νερό να πιει
από το στόμα στο στόμα
γιατί δεν γινόταν αλλιώς.
Ήταν σαν να έπινε την ουσία από την πηγή.
Χωρίς κανένα ενδιάμεσο
μόνο άμεσα.
Αυτό ένιωσε με το φως
κι έτσι κατάλαβε τι ήταν η ανάσα του.
Ζούσε με την ανάσα του φωτός
και τίποτα λιγότερο.
Αυτό ήταν το απίστευτο
γιατί κανείς δεν την είχε προειδοποιήσει.
Ήταν σαν να μελετούσε ένα ιερό κείμενο
και να καταλάβαινε για πρώτη φορά
το βαθύ του νόημα
μέσω της Διδασκαλίας.
Ανάσαινε από την αρχή της ύπαρξής της.
Είχε γνωρίσει το φως.
Αλλά ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε
την πραγματικότητά του.
Και πόσο σχετιζόταν με την ψυχή.
Το φως του κόσμου δεν μιλούσε στους ανθρώπους,
όπως νόμιζε,
αλλά στις ψυχές.
Διότι ήταν ο Σωτήρας των ψυχών.
Αυτή ήταν η ουσία.