Μαρία: Λάζαρε!

Λάζαρος: Εδώ είμαι!

Μαρία: Πού είναι το ακορντεόν σου;

Λάζαρος: Έρχεται…

Μαρία: Καφές είναι;

Λάζαρος: Ασπρόλευκο είναι.

Μαρία: Πότε θα το έχεις;

Λάζαρος: Πότε το θες;

Μαρία: Τώρα!

Λάζαρος: Τι έγινε;

Μαρία: Θέλω να τραγουδήσω!

Λάζαρος: Και θες να σε συνοδεύσω;

Μαρία: Τι άλλο;

Λάζαρος: Σωστά, τι άλλο!

Μαρία: Επιτέλους κάποιος που με καταλαβαίνει.

Λάζαρος: Είναι χάρη στο ακορντεόν.

Μαρία: Έχει μυαλό;

Λάζαρος: Γιατί το λες αυτό;

Μαρία: Επειδή το βιολί έχει ψυχή…

Λάζαρος: Και τι σχέση έχει;

Μαρία: Και το πιάνο, κόπανους…

Λάζαρος: Ναι ξέρω αλλά…

Μαρία: Τίποτα, νόμιζα…

Λάζαρος: Να το φέρω…

Μαρία: Βέβαια, τι περιμένεις… Εκτός αν έχεις πόδια… Αστειεύομαι…

Λάζαρος: Πάλι καλά… Ξέρεις τι θες για μετά.

Μαρία: Θα αυτοσχεδιάσω…

Λάζαρος: Έχω στο μυαλό μου κάτι το χαρούμενο.

Μαρία: Τέλεια…

Λάζαρος: Θες να ακούσεις για να δεις πώς πάει;

Μαρία: Βέβαια. Δεν μπορώ να περιμένω…

Ο Λάζαρος παίζει το χορό της χαράς

Είναι όντως χαρούμενο… Αλλά δεν ξέρω τι μπορώ…

Λάζαρος: Να τραγουδήσεις…

Μαρία: Ακριβώς.

Λάζαρος:  Ήταν απλώς για να δημιουργήσω μια ατμόσφαιρα.

Μαρία: Πάλι καλά γιατί αγχώθηκα.

Λάζαρος: Έμοιαζες με φάντασμα…

Μαρία: Δεν έκανα ακόμα όπερα…

Λάζαρος: Ορατόριο;

Μαρία: Θέλω κάτι στα μέτρα μου…

Λάζαρος: Μήπως να κάνεις μία παραγγελία.

Μαρία: Σε ποιο μέτωπο να κολλήσω το χαρτονόμισμα.

Λάζαρος: Α, γι’ αυτό στο δικό μου.

Η Μαρία πάει και κάνει την κίνηση.

Εννοούσα στον συνθέτη…

Μαρία: Α, συγγνώμη… Και πού είναι;

Λάζαρος: Ένας Θεός ξέρει…

Μαρία: Και τι πρέπει να κάνω… Προσευχή;

Λάζαρος: Πάντα βοηθάει.