Η ζωή του κάστρου όπως την είχαν γνωρίσει κινδύνευε. Το ήξεραν αλλά ήταν προετοιμασμένοι. Είχαν δει κι άλλα σε τόσες αποστολές. Απλώς δεν έπρεπε να πάθει κάτι ο θησαυρός. Αυτός βρισκόταν στον κεντρικό πύργο. Διότι ήταν η φύση του. Εκεί ήταν ο πυρήνας της πολιορκητικής του κάστρου. Από την αρχή είχαν σκεφτεί αυτό το θέμα. Και γι’ αυτό ο πύργος ήταν κι η έξοδος. Στην εποχή του ήταν το ανάλογο ενός ξύστη του ουρανού, σαν να έγραφε τον κώδικά του στα ύψη, εκεί που πετούν οι αετοί και τίποτα άλλο. Κι ο πύργος θα ήταν ο στόχος της βάρβαρης επίθεσης. Γι΄ αυτόν τον λόγο ήταν διπλός. Υπήρχε ο πραγματικός κι ο άλλος ο τεχνητός. Οι δύο λειτουργούσαν με τρόπο δυϊκό. Ήταν σχεδιασμένοι με το ορατό και το αόρατο. Η ιστορία έβλεπε μόνο τον ορατό. Κι η στρατηγική σκεφτόταν μόνο τον αόρατο. Ο ορατός ήταν απίστευτος. Κι ο αόρατος αδιανόητος. Αυτή ήταν η διπλή ασπίδα. Το όργανο κι η ορχήστρα είχαν συντονιστεί. Όλοι θα θεωρούσαν ότι βρίσκεται εκεί ο Χιλιόχρονος θησαυρός, ενώ ήταν αλλού και παντού.

Το όργανο ήταν πολλαπλό.

Κι η ορχήστρα μοναδική.

Ο καθένας ήταν υπεύθυνος για ένα κομμάτι της ιστορίας και της στρατηγικής. Το κάστρο ήταν της ιστορίας της στρατηγικής αλλά ταυτόχρονα και της στρατηγικής της ιστορίας. Ήταν δύο πύργοι πάνω στη σκακιέρα κι ο καθένας είχε πολλές πέτρες γιατί ήταν σαν τους μεγάλους δράκους που ζούσαν σε κάθε περίπτωση. Η ιστορία ήταν ο θάνατος της ζωής κι η στρατηγική η ζωή του θανάτου. Και θα έπρεπε να παίζουν κι οι δύο για να γίνει η επιβίωση, απελευθέρωση. Το κάστρο δεν ήταν μόνο προστασία ή ακόμα και προφυλακτικό αλλά και ιερό σπαθί απελευθερωτικό. Όσοι είχαν ζήσει μέσα του το ήξεραν. Κι όσοι θα πέθαιναν, θα το μάθαιναν. Η δομή του φαινόταν κυκλική αλλά η υπερδομή του ήταν πολυκυκλική. Μέσα στην άμυνά του είχε την αντεπίθεση διότι ήξεραν ότι ήταν η καλύτερη επίθεση αφού είχε μέσα όλα τα δεδομένα που δεν ήταν αυτονόητα.