Μέσα στο κάστρο όλα αποκτούσαν

ένα νέο νόημα.

Ήταν φτιαγμένο εκ φύσης χωρίς ισορροπία

λόγω δομικής ασυμμετρίας

για να βλέπει το έξω

και να προστατεύει το μέσα.

Αυτό ήταν ένα στοιχείο αρμονίας

για όσους ήξεραν ότι προερχόταν

από την Ανθρωπότητα και τον Χρόνο.

Βρισκόταν στα όρια ενός χώρου

που δεν αποτελούσε επιμερισμό.

Ήταν μέσα στο έξω

κι έξω στο μέσα.

Η δομή του ήταν υποδομή

μιας υπερδομής της Άπω Ανατολής.

Ήταν στα σύνορα

χωρίς αυτά να είναι μοναδικά.

Ήταν ελεύθερο στα κατεχόμενα

και περίμενε την απελευθέρωση

από τα ελεύθερα.

Η ορχήστρα είχε έρθει

για να υπερστηρίξει το όργανο.

Και το όργανο το ένιωθε

σαν να ήταν ο πολλαπλός πύργος

μέσα στο μοναδικό κάστρο.

Η βαρβαρότητα δεν υποψιαζόταν την παρουσία

του φωτός εντός του κάστρου.

Ήταν σαν την κοινωνία

που το θεωρούσε εγκαταλειμμένο

επειδή φαινομενικά

κανείς δεν το πρόσεχε.

Δεν ήταν όμως η αλήθεια.

Όσοι ζούσαν μέσα του το προστάτευαν

ακόμα κι αν αυτό δεν φαινόταν

από όσους δεν του έδιναν σημασία

γιατί θεωρούσαν ότι τα δικά τους

ήταν πιο σημαντικά

χωρίς να συνειδητοποιούν

ότι το κάστρο ζούσε πριν από αυτούς

και θα ζούσε και μετά από αυτούς.

Έδιναν σημασία στις ζωές

χωρίς να υπολογίζουν τις ψυχές.

Ενώ μόνο αυτές ήταν ικανές

να αντιληφθούν το θέμα

της ζωής και του θανάτου

διότι ήταν οι ίδιες χρονογέφυρες.

Και το κάστρο ήταν

ένα πέτρινο δίκτυο

γι’ αυτό ήταν ανθεκτικό

αφού ήταν η διάρκειά του

που είχε σημασία

κι όχι κάποια απόδοση.