Αυτοί που δεν ήξεραν
πώς ήταν η ζωή μέσα στο κάστρο
δεν μπορούσαν να φανταστούν
τι έγινε όταν ακούστηκε η μουσική.
Το εσωτερικό του πύργου
ήταν φτιαγμένο και γι’ αυτό.
Έτσι οι νότες με την αξία τους
και τη διάρκειά τους
ως κομμάτια Ανθρωπότητας και Χρόνου
ήρθαν να λούσουν με φως
το εσωτερικό του κάστρου.
Το σκέφτηκε σαν δώρο,
σαν τεράστια προσφορά
για την ψυχή της.
Ήξερε ότι υπέφερε
με αυτήν την κατάσταση.
Κι ήθελε να νοιώσει
εκείνη τη σπάνια αγαλλίαση
για να χαρεί
χωρίς να το έχει ζητήσει.
Και γι’ αυτό είχε δώσει έμφαση
στην αρμονία
κι όχι μόνο στη μελωδική γραμμή.
Για να είναι σαν βάλσαμο
για την ψυχή της.
Μετά από τόσους αιώνες
που προστάτευε το έργο
με το κάστρο
είχε έρθει η κρίσιμη στιγμή
για να δει αν η άμυνα κι η αντεπίθεση
που είχε αναπτύξει
θα ήταν αρκετά ανθεκτική κι ισχυρή.
Την είχε πιάσει ένα άγχος. . .
Αυτό είχε καταλάβει
και γι’ αυτό ακούστηκε
η σύνθεσή του
για ν’ αλλάξει τα πάντα
κι αυτό έγινε.
Μόλις άκουσε αυτή τη μουσική
ξέχασε οποιοδήποτε άγχος
κι ένιωσε την αρμονία του.
Γέμισε την ψυχή της με ουσία
και κατάλαβε
πόσο βαθιά την ένιωθε
για να κάνει αυτήν την κίνηση
που έγινε πράξη.
Όλη η μουσική που είχε στο μυαλό του
πλημμύρισε το κάστρο
και την άκουσαν
ακόμα κι αυτοί
που έλεγαν ότι ήταν εγκαταλελειμμένο.