Δεν υπήρχε πλαίσιο για δογματισμό
διότι αυτός δεν ήταν βιώσιμος στο κάστρο.
Αυτή η σιγουριά του κενού δεν είχε νόημα.
Δεν υπήρχαν συμβιβασμοί
διότι δεν ήταν συμβατοί με την αλήθεια.
Αντιθέτως υπήρχε η χάρη
και βέβαια κι η υπέρβαση
γιατί η πίστη άλλαζε τα πάντα.
Έτσι οι μαχητές είχαν γίνει πολεμιστές
με την πάροδο του χρόνου
διότι είχαν μάθει
να είναι εδώ ακόμα και μετά
τα πιο δύσκολα
για να υπάρχει η συνέχεια
αφού αυτή ήταν απαραίτητη.
Αυτό το μοτίβο ήταν στη σκέψη τους
γιατί ήξεραν ότι η βαρβαρότητα
ήθελε να προκαλέσει μια ασυνέχεια
με μια ριζοσπαστική κίνηση
που είχε ως συνέπεια
όχι μόνο να σπάσει τις ρίζες
αλλά να τις αφανίσει
για να μην υπάρχουν πια θεμέλια
για το μέλλον.
Αν η βαρβαρότητα ήταν ριζοσπαστική
ήταν για να επιβάλει στη συνέχεια
τον δογματισμό της
αφού λειτουργούσε μόνο με κανόνες
και κανονισμούς
αλλά χωρίς αξίες
διότι μόνο οι αρχές είχαν σημασία.
Η κατάληψη του κάστρου
δεν θα ήταν μόνο η αρχή της κατοχής
αλλά κι ο τερματισμός ενός πολιτισμού
χωρίς να υπάρχει τίποτα άλλο μετά.
Η βαρβαρότητα δεν ήθελε μόνο
να σπάσει τη συνέχεια
για να βάλει μία παύση,
ήθελε το κενό, τελεία και παύλα.
Αυτό ήξεραν όλοι στο κάστρο
και κανείς δεν μπορούσε
να συμβιβαστεί με αυτήν την ιδέα
και να αποδεχτεί την εφαρμογή της.
Διότι θα ήταν σαν να δεχόταν
τη διάπραξη ενός εγκλήματος
κατά της Ανθρωπότητας
και τίποτα λιγότερο.
Κι αυτό δεν γινόταν.