Πάντα υπήρχε οίνος για τη μεταλαβιά
γιατί κανείς δεν είχε ξεχάσει
το πρώτο θαύμα
του Ευαγγελίου του Ιωάννη.
Εκεί είχαν μάθει
για τη χάρη της Παναγίας,
για την υπέρβαση του Ιησού
και για το θαύμα του Χριστού.
Διότι εκεί ο Χρόνος
είχε προλάβει τα γεγονότα
επειδή υπήρχε ανάγκη
και κανένα δόγμα
δεν μπορούσε ν’ αποτρέψει
τη συμπαράσταση.
Το κάστρο είχε κι αυτό την άμπελό του.
Και κάθε φορά που είχε πολιορκηθεί,
πάντα υπήρχε η διαδικασία της μεταλαβιάς
πριν αρχίσει κάθε μάχη
και κανένα δόγμα
δεν είχε καταφέρει
να αφανίσει αυτό το διαχρονικό μοτίβο,
όσο σκληρό κι αν ήταν.
Αλλά η βαρβαρότητα θα έβαζε ένα τέλος
αν κατάφερνε να αλώσει το κάστρο.
Έτσι αποφάσισαν να μεταλάβουν.
Δεν το είχε κάνει ποτέ στη ζωή της
όσο έλειπε
αλλά πάντα το είχε στο μυαλό της
και τώρα ήταν η ευκαιρία
που περίμενε
διότι ήθελε να γίνει
με το ιερό σπαθί.
Το κατάλαβε και ζήτησε οίνο
για να μη λείψει…
Και δεν έλειψε
διότι ήταν ψυχική ουσία
και χάρηκε που υλοποιήθηκε
ένα όραμα αιώνων
με μία παράδοση
που ξεπερνούσε τη χιλιετία
διότι κανένας
δεν είχε διακόψει τη συνέχεια
επειδή αυτή ήταν πολυκυκλική.
Έτσι η αρχή της πολιορκίας
ήταν η αφορμή
να γίνει αυτό το θαύμα
για ένα ον φωτός
που ήταν από το μέλλον
λόγω της ανάγκης της συνέχειας
με το παρελθόν
μέσα στο παρόν του κάστρου.