Οι πένες δεν επαρκούσαν πια,
ήταν η σειρά των σπαθιών
να γράψουν την ιστορία
διότι ήταν ο μοναδικός τρόπος
να παλέψουν ενάντια στη βαρβαρότητα
που ήθελε να ξεριζώσει
κάθε πέτρα του κάστρου
για να μην υπάρχει πια
ούτε το ίχνος της αντίστασης,
πέρα από την καταστροφή
του χιλιόχρονου θησαυρού.
Οι λεπίδες των σπαθιών
ήταν όλες προετοιμασμένες
και το ατσάλι τους άστραφε
δίπλα στη φωτιά.
Ήταν έτοιμα να λάμψουν
και στο φως του ήλιου
με τον σταυρό και τα φτερά της πίστης.
Όλα ήταν έτοιμα
αλλά ήθελαν να φάνε μαζί
πριν δώσουν την πρώτη μάχη
ενάντια στη βαρβαρότητα
και στην αδιαφορία της λήθης.
Είχε έρθει η ώρα
της αρτοκλασίας.
Μαζί είχαν ζυμώσει τον άρτο
κι είχαν βάλει την ιερή σφραγίδα
σύμφωνα με την παράδοση.
Όταν ήταν όλα έτοιμα,
έγινε το πρέπον
και μοίρασε τον άρτο.
Ήξεραν πως ο κίνδυνος ήταν μεγάλος
κι όλα είχαν αποκτήσει
μια βαθύτερη σημασία.
Ήταν ελεύθεροι να μοιραστούν το γεύμα τους
όπως το έκαναν οι δικοί τους
εδώ και αιώνες.
Τα φαγητά ήταν έτοιμα
και τα παλληκάρια
απέκτησαν μιαν άλλη ουσία.
Τα όσπρια είχαν διασχίσει χιλιετίες
στο πλάι της Ανθρωπότητας.
Κάθε λαός τα είχε
για να επιζήσει και να ζήσει ελεύθερος.
Ήταν το δώρο της γης
σε όσους την αγαπούσαν.
Κι η ποικιλία τους
έμοιαζε με τους πολεμιστές του κάστρου,
όλοι διαφορετικοί
κι όλοι μαζί στον ίδιο αγώνα
ενάντια στη λήθη.