Ακόμα κι αυτοί που μελετούσαν την ιστορία
δεν ζούσαν τις μάχες των αιώνων
από μέσα
και δεν αντιλαμβάνονταν το μέγεθος της θυσίας.
Έμοιαζαν με αυτούς
που απολαμβάνουν τη μουσική
χωρίς ποτέ ν’ αγγίξουν
ένα μουσικό όργανο
για ν’ αντιληφθούν τη δυσκολία
που έχει το καθένα
που παίζει σε μια ορχήστρα.
Ποτέ δεν είχαν σηκώσει ένα σπαθί
για να σημαδέψουν έναν στόχο
αλλά είχαν άποψη για τα πάντα.
Έμοιαζαν με τους Αποστόλους
που έκαναν παρατηρήσεις στον Χριστό
για το πώς διαχειρίζεται τα πράγματα.
Αλλά βέβαια ποτέ δεν πήγαν
να σηκώσουν τον σταυρό τους,
είχαν πιο σημαντικά να κάνουν.
Όμως οι μάχες των αιώνων υπήρχαν
κι ήταν το αποτέλεσμα
των στρατηγικών επιλογών
που έπλαθαν αυτό που ύστερα
θα ονομαζόταν ιστορία
μετά την καταγραφή.
Ακόμα και σε μία μάχη να είχες συμμετάσχει
ήξερες ότι τα πράγματα δεν ήταν
όπως τα περιέγραφαν
τα βιβλία ιστορίας.
Έγραφαν γι’ αυτή
χωρίς όμως να την έχουν ζήσει
ούτε να έχουν πεθάνει γι’ αυτή.
Πώς λοιπόν να φανταστούν
τι είχε ζήσει ένας χιλιόχρονος
μετά από τόσες μάχες
που είχε παλέψει
χωρίς να υπολογίσει το κόστος
διότι ήταν το πρέπον να εμπλακεί
για να υπάρχει το αποτέλεσμα
που απαιτούσε ο Χρόνος
κι είχε ανάγκη η Ανθρωπότητα.
Δεν μπορούσαν.
Διότι το να γράφουν δημόσια
δεν σημαίνει ότι άγγιζαν
τη βαθύτητα και την πολυκυκλικότητα.
Τους άκουγε
αλλά δεν τους έδινε σημασία
γιατί δεν ήξεραν
για το μονοπάτι του φωτός
και τις διακλαδώσεις
των ανοιχτών κόσμων.