Όσοι δεν είχαν ζήσει μια πολιορκία
δυσκολεύονταν ακόμα και να φανταστούν,
όχι να κάνουν εικόνα
της πραγματικότητας της πράξης
που είχε αλλάξει το παρελθόν
κι είχε δημιουργήσει το μέλλον.
Δεν είχαν αντιμετωπίσει
τις εμμονές των ατόμων
που μιλούσαν για ζωτικό χώρο
και ποτέ για ζωτικό Χρόνο.
Έμοιαζαν με τους κριτικούς
που δεν είχαν γράψει ποτέ βιβλίο
αλλά ήταν ειδικοί να εντοπίσουν τα λάθη.
Δεν ήταν γενναιόδωροι δημιουργοί
αλλά εμμονικοί διορθωτές.
Έμοιαζαν με πιστούς
που έλεγαν ότι πιστεύουν
αλλά ποτέ δεν είχαν γίνει πιστοί
γιατί τους είχε προλάβει το δόγμα
κι είχαν μεταμορφωθεί σε δογματικούς.
Οι δογματικοί δεν ήταν πιστοί
ήταν μόνο το ανάλογο
των Φαρισαίων και των Γραμματέων.
Οι πολιορκίες του Χρόνου ήτανε θεμέλια
για την ιστορία.
Ήταν σαν τα βιβλία της βιβλιοθήκης.
Ήταν φαινομενικά κλειστοί κόσμοι,
πάντα εγκλωβισμένοι.
Μόνο στη βιβλιοθήκη ήταν ελεύθεροι.
Εκεί βρισκόταν η ουσία του έργου τους.
Αλλά πώς να το εξηγήσουν
σε αυτούς που πήγαιναν
μόνο σε αναγνωστήρια,
χωρίς ποτέ να μπουν σε μια βιβλιοθήκη.
Όμως κανείς δεν έγραφε
στα αναγνωστήρια
όλο το έργο γινόταν στις βιβλιοθήκες
και πουθενά αλλού για το μέλλον,
όσο για το παρελθόν
όλα γράφονταν στις πολιορκίες του Χρόνου.
Εκεί παραγόταν η ουσία
με τη θυσία και την απελευθέρωση
διότι εκεί βρισκόταν η τιμή
κι η αξιοπρέπεια.
Χωρίς αυτές η ιστορία
θα ήταν ένα κείμενο νεκρό
ενώ ζούσε μέσω της στρατηγικής
στα βάθη των αιώνων.