Όσοι ήταν εκτός κάστρου
νόμιζαν ότι ζούσαν ελεύθεροι
αλλά στην ουσία ήταν όλοι τους εξαρτημένοι.
Όλη η ύπαρξή τους βασιζόταν
στην ψευδαίσθηση της ειρήνης.
Διότι δεν μπορούσαν να αντιληφθούν
πώς θα ήταν τα πράγματα
σε πολεμική φάση.
Μόνο ένα πράγμα ήξεραν.
Θα πήγαιναν στο κάστρο για να σωθούν.
Δεν θα ήταν όμως για να μείνουν εκεί.
Δεν ήταν φτιαγμένοι γι’ αυτό.
Η ζωή στο κάστρο τους τρόμαζε.
Διότι εκεί κάθε κίνηση
ήταν και μια πράξη.
Εκτός κάστρου,
η ζωή ήταν μόνο ύπαρξη
αλλά δεν είχε σημασία
διότι τίποτα δεν είχε σημασία.
Ό,τι είχαν και δεν είχαν
δεν θα άφηναν ποτέ
κάποιο ίχνος.
Όλα ήταν ένα παιχνίδι
και μάλιστα εύκολο για να μην κουράζονται.
Δεν ήθελαν περιπέτειες
μόνο απασχόληση.
Δεν υπήρχε τίποτα το ουσιαστικό
διότι πολύ απλά δεν υπήρχε
καμία ουσία ούτε ίχνος της.
Όλα ήταν ρευστά και δεν έμενε τίποτα.
Και για να είναι ευτυχισμένοι
όλοι έλεγαν ότι αυτή ήταν η ζωή
και τίποτα άλλο.
Δεν ήθελαν να φανταστούν
τίποτα άλλο.
Και δεν ήθελαν αγώνες
για να μην υπάρχει καμία ανάγκη
να κάνουν υπερβάσεις.
Δεν άντεχαν την ήττα.
Ήθελαν να είναι πάντα νικητές
ή τουλάχιστον να το πιστεύουν
και έτσι ήταν πάντα ουδέτεροι.
Είχαν την εντύπωση
ότι δεν ζητούσαν τίποτα από κανέναν
ενώ περίμεναν τα πάντα
από τους άλλους.
Και ειδικά από το κάστρο
διότι σε περίπτωση ανάγκης
ήξεραν ότι μόνο αυτό
θα μπορούσε να τους σώσει.
Όσο όμως δεν υπήρχε πόλεμος
δεν είχε καμία σημασία.