Όλοι πίστευαν ότι στο κάστρο
υπήρχε μια μεγάλη εικόνα.
Και δεν είχαν καταλάβει
ότι η μεγάλη εικόνα του κάστρου
ήταν ο ίδιος ο κόσμος.
Διότι το κάστρο δεν ήταν κλειστό.
Ήταν μια ανοιχτή δομή.
Ήταν μια βιβλιοθήκη του Χρόνου
και τίποτε λιγότερο.
Όμως έπρεπε κάποιος να μπει στο κάστρο
για να αποκτήσει αυτή τη μεγάλη εικόνα,
για να έχει αυτό το όραμα
αλλιώς έμενε εγκλωβισμένος
σε μια πραγματικότητα
που δεν είχε διάρκεια
διότι ήταν μόνο του παρόντος
χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον
επειδή ήταν ένα σταθερό σημείο
που δεν ήξερε ότι είχε πεθάνει,
ήταν μια ταφόπλακα
χωρίς τάφο
κι όχι κενοτάφιο.
Ήταν μια ανέμελη και φευγαλέα εικόνα
χωρίς βαθύτητα, χωρίς πολυκυκλικότητα
διότι δεν είχε πάχος Χρόνου.
Ήταν δύσκολο για τον καθένα
να αντιληφθεί την μεγάλη εικόνα
γιατί ήταν σαν να έβλεπε
από μια πολεμίστρα αλλά ανάποδα.
Το παράθυρο ήταν τόσο μικρό
για να δουν τον κόσμο
που νόμιζαν ότι αυτό που έβλεπαν
ήταν ο πραγματικός κόσμος
ενώ ήταν μόνο ένα απόσπασμα.
Κι αυτό το απόσπασμα
δεν επαρκούσε για να συνεισφέρει
στη διαμόρφωση της μεγάλης εικόνας.
Ο καθένας κοίταζε μόνο ό,τι τον αφορούσε
και δεν είχε ιδέα για το τι έβλεπε
το όραμα του κάστρου.
Τα τοπικά βλέμματα δεν έπλαθαν ποτέ
ένα ολικό.
Δεν ήταν θέμα κατανόησης αλλά δομής.
Το κάστρο εκ φύσης λειτουργούσε
πολυκυκλικά μέσα στη βαθύτητα
και δεν έκανε κανέναν συμβιβασμό
γιατί ήταν της Ανθρωπότητας.
Αυτό έβλεπαν όσοι ζούσαν μέσα του
κι είχαν τη χαρά να δουν
με πόσο φως γέμιζε
τις ψυχές τους.