Λόγω καθημερινότητας πολλοί πίστευαν,
επειδή ταύτιζαν την ύπαρξη με τη ζωή,
ότι η ζωή ήταν απλώς κάτι το συνηθισμένο
κι ότι δεν υπήρχε ανάγκη
να προσέχουν πως περνούσε
και κατά συνέπεια
δεν είχαν πρόβλημα με τη σπατάλη χρόνου,
αφού δεν ζούσαν τίποτα το ιδιαίτερο.
Δεν κινδύνευαν και δεν είχε σημασία
και γι’ αυτό δεν έδιναν καμία αξία
στην γνήσια ζωή.
Όμως με το που έμπαιναν στο κέντρο, όλα άλλαζαν
ακόμα κι αν έμεναν πολλά χρόνια στην περιοχή του.
Ήταν σαν να ήταν ένας άλλος κόσμος
που δεν είχε καμιά σχέση με αυτόν που γνώριζαν
διότι δεν υπήρχε καμία σύγκριση.
Όλα ήταν διαφορετικά γιατί ποτέ πριν
δεν ήταν ίδια.
Από την αρχή υπήρχε μια διαφορά
και αυτή προκαλούσε έναν καταρράκτη διαφορών.
Διότι το κάστρο ήταν προικισμένο
κι η ζωή του δεν είχε καμιά σχέση
με την καθημερινότητα της ύπαρξης.
Ήταν σαν να ήξερε από τη δημιουργία του
για τη σπανιότητα της ζωής.
Στο κάστρο ήταν απόλυτα κατανοητό
ότι η σπατάλη χρόνου ήταν ένα έγκλημα.
Διότι κάθε στιγμή ήταν ένα γεγονός,
κάθε κλαδί είχε έναν καρπό,
διότι κάθε κίνηση ήταν και μια αξιοποίηση.
Δεν υπήρχε τίποτα που να μην είχε νόημα.
Δεν ήταν ένα κείμενο με κενά.
Κάθε λέξη είχε μια αξία
διότι έπαιζε τον ρόλο της.
Και αυτή η έννοια είχε την ιδιότητα της κομψότητας.
Τίποτα δεν ήταν παραπανίσιο,
τίποτα δεν ήταν περιττό,
όλα ήταν αναγκαία
διότι όλα είχαν ένα νόημα.
Δεν υπήρχε νεκρό σενάριο,
κάθε σενάριο ήταν προσφορά στη ζωή.
Η ιστορία ήταν μια καταγραφή
για τους περισσότερους
αλλά η καταγραφή δεν ήταν ιστορία.
Στο κάστρο φαινόταν η διαφορά
διότι δεν υπήρχαν άσκοπες κινήσεις,
όλες μαζί αποτελούσαν μια πράξη
όχι ενός θεατρικού
αλλά μιας ζωντανής σκακιστικής παρτίδας
που ήταν θέμα ζωής ή θανάτου
διότι δεν υπήρχε ισοπαλία.