Οι μαχητές έλεγαν αυτό που πίστευαν
και πίστευαν αυτό που σκεφτόταν.
Κανένας δεν προσπαθούσε να προσποιηθεί.
Ήταν αυτό που ήταν
κι αυτό ήταν αρκετό.
Η ζωή τους δεν περιγραφόταν
διότι ήταν η ιστορία
και τίποτα λιγότερο.
Ήταν στο επόμενο στάδιο
όπου όλοι έλεγαν
αυτά που δεν σκεφτόταν
για να σκεφτούν οι άλλοι
τι είχαν πει.
Ζούσαν ήδη στην επόμενη πραγματικότητα.
Διότι ζούσαν αυτό που ήθελαν.
Κι ήθελαν αυτό που ζούσαν.
Κι γι’ αυτό η ζωή τους
ήταν πηγή έμπνευσης.
Για τους άλλους
το κάστρο ήταν ένας πλαστός κόσμος
γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν
να φανταστούν τη ζωή τους
αφού ξεπερνούσε τα όρια
των κοινωνιών.
Το κάστρο ήταν της θυσίας
και γι’ αυτό γεννούσε ζωή.
Δεν ακολουθούσε κανείς
κάποιο σενάριο
διότι οι πράξεις των μαχητών
ήταν ενσωματωμένες μέσα στο έργο.
Δεν υπήρχαν προβολές
γιατί κανείς δεν κοιτούσε
αυτό που δεν μπορούσε να κάνει
αφού έκανε το πρέπον
κι αυτό επαρκούσε.
Και να μην είχαν τίποτα,
και να μην ήταν τίποτα
το θέλω τους επαρκούσε
διότι αυτό δημιουργούσε
την επόμενη πραγματικότητα
χωρίς να περιμένουν
ν’ αλλάξει από μόνη της
η προηγούμενη.
Μπορούσαν να διακρίνουν τους στόχους
που έπρεπε να πετύχουν
κι έτσι μετέτρεπαν
ακόμα και το αδιανόητο
σε πραγματικότητα
για να ζήσει η ελευθερία
χωρίς φοβίες.