Ποιος έβλεπε ότι όταν έμπαινε
μέσα στην αυλή του κάστρου
βρισκόταν ξαφνικά πέρα της χιλιετίας;
Δεν υπήρχε ανάγκη να κάνει τίποτα άλλο.
Επαρκούσε που το συνειδητοποιούσε
διότι ήταν ήδη η αναγνώριση της προσφοράς.
Κι αυτή ήταν σπάνια από μόνη της.
Σε μια ζωή πόσες φορές
μπορούσε κάποιος
να περάσει τη χιλιετία;
Όλοι ήθελαν να φτιάξουν σπίτια
που θα είχαν μια διάρκεια δεκαετιών
και θα δυσκολευόταν
ν’ αγγίξει ακόμα και την εκατονταετία.
Έτσι η χιλιετία φαινόταν αδιανόητη.
Ήταν όμως μια πραγματικότητα
για όσους έμπαιναν στο κάστρο
και δεν είχαν να κάνουν
κάτι άλλο από το να το παραδεχθούν.
Όμως κι αυτό ήταν δύσκολο
όταν είχαν την εντύπωση
ότι βλέπουν μόνο ερείπια του παρελθόντος
επειδή δεν ήξεραν
ότι το κάστρο ήταν ζωντανό
λόγω πολυκυκλικότητας.
Δεν υπήρχε κανένα εμπόδιο
εκτός από το όριο της φαντασίας
που δεν μπορούσε να δεχτεί
τη διαφορά του Κάστρου
με όλα όσα ήταν γύρω του.
Διότι τίποτα δεν μπορούσε
να συγκριθεί μαζί του.
Δεν ήταν μόνο μοναδικό
αλλά και θεμελιακό.
Αποτελούσε το στίγμα του Χρόνου
κι η ύπαρξή του ήταν η απόδειξη
ότι οι εφήμεροι έπλαθαν διαχρονικό έργο.
Η καστρική ζωή ήταν δημιουργική
διότι ήταν αναγκαίο
για την ύπαρξή της.
Ήταν σαν τα άστρα της νύχτας,
υπήρχαν λόγω ανάγκης
αλλά μόνο τότε φαινόταν
στους ανθρώπους.
Το κάστρο φαινόταν στους ανθρώπους
μόνο όταν είχαν ανάγκη
να προστατευτούν
από κάποια επίθεση
αλλιώς το έβλεπαν
μόνο ως δομή του παρελθόντος
αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν και του μέλλοντος.