Αρχικά η θέληση
φαινόταν να μην έχει καμία σχέση
με το κάστρο
σαν να λειτουργούσε ανεξάρτητα.
Πολλοί μιλούσαν για το κάστρο
αλλά ήταν μία φαντασίωση,
ήταν μια ιδέα
για την οποία
δεν θα θυσιάζονταν
κι ήταν άλλοι που το σκέφτονταν
σαν επόμενη πραγματικότητα
για την οποία προετοιμάζονταν.
Όμως υπήρχαν κι άλλοι
που το ζούσαν
διότι ήταν η πραγματικότητά τους
εδώ και αιώνες
και δεν είχαν ανάγκη
να κάνουν κάποια προμελέτη,
αφού ζούσε ήδη μέσα τους
κι ήταν απλώς θέμα χρόνου
να εμφανιστεί μπροστά στους άλλους
σαν τα αστέρια τη νύχτα,
αλλά ήταν μαζί τους
από την αρχή
αφού ήταν η πηγή τους.
Ήταν σαν τα κεριά του κάστρου παντού,
σε κάθε δωμάτιο και βέβαια στη βιβλιοθήκη
αλλά έπρεπε να πας για να δεις
και να καταλάβεις πόσο αλλάζουν τα πράγματα
όταν τα βλέπεις με αυτόν τον τρόπο.
Διότι το κερί τα χαϊδεύει με το φως του
δίχως να τα χτυπά με τη φωτιά του.
Το κερί με το φως και τη φωτιά
έμοιαζε με αυτή την εικόνα του Χριστού
που έδειχνε ότι ήταν Θεάνθρωπος.
Το φως χαμογελούσε
ενώ η φωτιά απωθούσε
αλλά ήταν μαζί
το θεϊκό κι η ανθρωπιά.
Το κάστρο ήταν το ανάλογο.
Από έξω προκαλούσε δέος
κι από μέσα ήταν ανθρώπινο.
Αυτό έβλεπαν
αυτοί που ξεπερνούσαν
το εμπόδιο του απρόσιτου.
Έτσι ζούσαν κάτι
που η φαντασία δεν μπορούσε να φανταστεί
διότι την ξεπερνούσε.
Ήταν όμως η αλήθεια
κι αυτό έβλεπαν με το κερί στο χέρι
σαν να ήταν σταυρός.