Όσοι μπορούσαν να δουν
τις πέτρες του μέλλοντος
μέσα στο κάστρο και τα τείχη του,
ενώ όλα τα άλλα γύρω του
δεν θα υπήρχαν σε μερικούς αιώνες,
συνειδητοποιούσαν ότι ήταν
και τα θεμέλια της επόμενης ιστορίας
που έπρεπε να γράψουν
με νέες πράξεις
διότι η διαθήκη
δεν μπορούσε να είναι μόνο η παλαιά
επειδή ήταν απαραίτητη η καινή.
Το κάστρο δεν ήταν μόνο του πολέμου,
ήταν και της ελευθερίας.
Όσοι το έβλεπαν μόνο
ως εργαλείο κι όπλο πολιορκητικής
και ξεχνούσαν ποιοι ήταν
οι άνθρωποί του
έκαναν το ίδιο λάθος
που κρεμούσαν έναν στο σταυρό στο λαιμό τους
χωρίς τον εσταυρωμένο
επειδή δεν έβλεπαν
τη διαφορά που άλλαζε τα πάντα.
Κι έβλεπαν το κερί ως φωτιά
κι όχι ως πηγή φωτός.
Όμως το κάστρο του φωτός
δεν ήταν πια ένας μύθος
επειδή τώρα είχε επιστρέψει το φως
γιατί ήταν πάντα δίπλα
στους μαχητές
όταν υπήρχε ανάγκη.
Κάθε φορά που ερχόταν
η σκιά της βαρβαρότητας
εμφανιζόταν και το φως
για να φωτίσει την αντεπίθεση
της ελευθερίας
και μέσα στην πολιορκία.
Οι πέτρες ήταν πια φωτεινές
γιατί είχε επιστρέψει
μαζί με κερί
και το χέρι που τις είχε επιλέξει
για να πλάσουν το κάστρο,
αφού ήταν ο μόνος τρόπος
να γίνει χρονόπλοιο
και να διασχίσει τους αιώνες
για να είναι στο πλευρό
της Ανθρωπότητας
επειδή ήταν δώρο του Χρόνου.
Κι όταν το φως το αποφάσισε
άρχισε η αντεπίθεση
επειδή ήταν το θέλημά του.