Σπάνιοι ήταν αυτοί που ήξεραν

την αγάπη του για το θέατρο.

Δεν ήθελε όμως τις μάσκες

που επέτρεπαν την υποκρισία.

Ήταν εκ φύσης δημιουργός ήθους

κι εβλεπε ποιοί ήταν ικανοί

να το υποστηρίξουν επί σκηνής.

Διότι ήθελε κουράγιο και πίστη

να εκτεθείς ακόμα και μόνος

μπροστά στο ανελέητο κοινό

που αξιολογούσε την παράσταση

έχοντας μέσα σου μόνο τα κείμενα

κι έξω την ερμηνεία σου.

Χαμογελούσε όταν έβλεπε τους Μαθητές

να κάνουν τις ίδιες κινήσεις

για να βοηθήσουν τους ανθρώπους

με το δικό του ύφος.

Δεν ήταν της αναπαράστασης

κι ήξεραν μόνο τον δικό τους ρόλο.

Αλλά αυτό επαρκούσε για το έργο

που ήταν αναγκαίο για την Ανθρωπότητα.

Αυτή όμως ήταν εξαίρεση,

το ύφος ήταν αυθεντικό

και συμβατό μαζί του

χωρίς κάποια δυσκολία,

ήταν εξ αρχής δική του,

πιστή έως το τέλος αλλά και μετά.