Η ύλη δεν ήταν το παν.
Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο.
Και δεν ήταν τυχαίο το φως του κόσμου.
Γι’ αυτό δεν μιλούσε για τις ζωές
αλλά για τις ψυχές.
Γι’ αυτό δεν έσωζε τις ζωές
αλλά τις ψυχές.
Ήταν πέρα του θέματος
της ζωής ή του θανάτου.
Μιλούσε για την ελευθερία των ψυχών.
Κι ήταν αυτήν την αρμονία
που ένιωθε μέσα της
όταν την άγγιζε η τελειότητα.
Και σ’ αυτές μιλούσε μόνο
διότι μόνο αυτές άκουγαν
κι έβλεπαν την ουσία.
Δεν απαγόρευε, συμβούλευε.
Δεν ασχολιόταν μόνο
με τις αμαρτίες
κι έκανε θαύματα
για να δείξει το παράδειγμα.
Δεν της έλεγε μην κάνεις το κακό.
Πάντα της έλεγε να κάνει το καλό.
Το πρώτο δεν επαρκούσε,
το δεύτερο ήταν αναγκαίο.