Η ένωση με το φως
ήταν κράμα ψυχικό
και οι υπερβάσεις ήταν απαραίτητες.
Η αρμονία ήταν εκτός ισορροπίας
και δεν ήταν ποτέ ατομική.
Η μονάδα του Χρόνου ήταν η ψυχή
που πάντα συντονιζόταν με το φως
όταν δεν είχε εμπόδια.
Ένιωθε ότι ήταν μέσα της
κι ότι ήταν πάντα μαζί της.
Δεν ήταν κανόνας αλλά πραγματικότητα.
Κι η συμβουλή, ζωτική
για την ελευθερία της ψυχής.
Ο πολλαπλασιασμός των κανόνων
δεν αποτέλεσε ποτέ θαύμα
διότι ήταν μόνο για αυτούς
που δεν ήταν πιστοί.
Η συνέχεια ήταν πολυκυκλική
διότι προϋπήρχε
και δεν ήταν ένα τέχνασμα.
Ήταν πιστή
επειδή ήταν συμβατή
γιατί τα λάθη της τα απορροφούσε
για να μπορεί να είναι ελεύθερη
και να συμβάλλει στο έργο.