Το πνευστό δεν ήταν μια φλογέρα
αλλά ένα κλαρίνο
για να έχει περισσότερες δυνατότητες
στα πιο τεχνικά σημεία
μερικών από τις πιο σύγχρονες παρτιτούρες.
Έτσι είχε κλειδιά
που προκαλούσαν με άνεση
το ξεχείλισμα της ουσίας
κι αυτό μπορούσε να γίνει
όσο χαμηλά ήθελαν
αλλά κι όσο ψηλά.
Ήταν απλώς θέμα διάθεσης
για να υπάρχει βαθύτερη χαρά
ή υψηλότερη
για να υπάρχει ο συντονισμός
αλλά κι η αρμονία
με τα άλλα όργανα
που περίμεναν τη δράση της
για ν’ αρχίσουν με τη σειρά τους
την αξιοποίηση της σύνθεσης.
Κι όσο πιο πολύ έπαιζε το κλαρίνο
τόσο πιο πολύ περίμεναν
και το σαξόφωνο σοπράνο
που ακόμα ετοιμαζόταν
για την πολλαπλή χαρά τους.