Μέσα στην εκκλησία
δεν ακουγόταν
το εκκλησιαστικό όργανο
αλλά το τσέλο
που έπαιζε Bach
ήταν σαν μια ψυχή
μόνη με την πίστη
και γι’ αυτό θέλησε
να το αγγίξει
για να μάθει επιτέλους
ότι είναι μαζί της
το πρωί, το απόγευμα,
το βράδυ και τη νύχτα
γιατί ήταν σαν τους ήλιους
που φαίνονται μόνο
κάποια στιγμή
όταν δεν υπάρχει εμπόδιο
αλλά πάντα εκεί
όπου είναι το πρέπον
για τις ψυχές
που νιώθουν
ολομόναχες
ενώ δεν ξέρουν τίποτα
για τη μοναξιά
του μόνου.