Ο Leibniz έβλεπε την τελειότητα
σε συσχετισμό με τη θεϊκή επιρροή.
Με αυτήν την έννοια επινοεί
τον βαθμό τελειότητας
χωρίς απαραίτητα να συνειδητοποιεί
ότι η τελειότητα έχει μια εξέλιξη.
Έβλεπε την ατέλεια
στη φύση τους
και την τελειότητα
στη σχέση τους
με το Θεό.
Ήταν βέβαια μια απλοποίηση
αλλά είχε μια βάση
και μάλιστα επαναστατική
διότι οι ψυχές
δεν επηρεάζονταν
μεταξύ τους
αλλά τις επηρέαζε
ο Θεός
κι αυτό φαινόταν
στο βαθμό τελειότητας.
Σε αυτό το επίπεδο
ήθελαν περισσότερες εξηγήσεις
αλλά κατανόησαν
ότι ήταν ένα άνοιγμα.