Η ποικιλία του έργου ήταν τόσο φυσιολογική
που φαινόταν αδιανόητη.
Ήταν όμως η πραγματικότητα
αφού δεν μπορούσε να περιοριστεί σ’ έναν τομέα.
Άλλωστε ήταν για τον ίδιο λόγο που το έργο του Leibniz
ήταν τόσο φυσιολογικό για τις ψυχές.
Αυτή η ποικιλία ακριβώς
απαιτούσε την αρμονία.
Αφού λειτουργούσε σαν έναν διευθυντή ορχήστρας
ενός μεγάλου συγκροτήματος.
Δεν ήταν πια πρόβλημα η ποικιλία
διότι δεν ήταν απλώς ένα πλήθος.
Είχε μια δομή που υπερστήριζε η αρμονία.
Όσοι ήταν εξειδικευμένοι σ’ έναν τομέα
δεν μπορούσαν να το κατανοήσουν
και δεν είχαν καν τα εργαλεία
να αντιληφθούν το βάθος του έργου.
Ακόμα κι οι καινοτομίες τούς φαίνονταν φυσιολογικές
επειδή ήταν δεδομένες.
Δεν ήταν όμως αυτονόητες
κι αυτή ήταν η διαφορά.
Η ποικιλία του έργου και των πράξεων
είχε νόημα λόγω αρμονίας.
Η ποικιλία των σημείων είχε νόημα
λόγω του φωτός του κόσμου.