Χωρίς παράθυρα ήταν οι μονάδες.

Αυτή ήταν η έκφραση του Leibniz.

Έτσι τίποτα δεν μπορούσε να μπει μέσα

και βέβαια ούτε να βγει.

Δεν είχαν τα ελαττώματα των Σχολαστικών.

Αυτό που είχε σημασία ήταν

οι ποιοτικές διαφορές.

Διότι έπρεπε να ξεχωρίζουν

όχι στη φύση τους

αλλά στον βαθμό τελειότητας

για να υπάρχει η αναγκαία διαφορά.

Αυτή ήταν κι η διαφορά με τα σύνθετα.

Οι Μονάδες ήταν διαφορετικές

η μία από όλες τις άλλες

διότι δεν υπήρχαν δύο ολόιδια όντα.

Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να μην υπάρχει

ισομορφία για τα πάντα

αφού υπήρχε η αρμονία.

Διότι ζούσε και ο Χρόνος.

Και δίχως διαφορές δεν θα είχε νόημα.

Αυτό κατάλαβαν κι οι ψυχές

που τον έβλεπαν.