Λόγω της ύπαρξης της εξέλιξης
έπρεπε να υπάρχει κι ένα πλαίσιο σύγκρισης,
αλλά χωρίς διαφορές,
δηλαδή χωρίς διαφορετικά χαρακτηριστικά,
αυτό θα ήταν ανέφικτο.
Αυτό είχε εντοπίσει ο Leibniz.
Για τις ψυχές ήταν άλλη μια νίκη της ουσίας
που γνώριζαν πολύ καλά
και με κάθε τρόπο.
Κάτι είχε βρει πάλι για να τις χαροποιήσει,
ακόμα και με τη μελέτη αυτού του κειμένου
που ήταν τόσο θεμελιακό.
Διότι έβλεπαν μέσα του
όχι μόνο κομμάτια της ύπαρξής τους
αλλά καταλάβαιναν καλύτερα
πώς τις ένιωθε, πώς τις έβλεπε
και πως τις αγαπούσε κατά βάθος.
Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο
αλλά όλα ήταν δεδομένα για αυτές.