Δεν ξάφνιαζαν πια εκφράσεις
σαν τη συστολή του διαστήματος
ή τη διαστολή του Χρόνου.
Αλλά οι περισσότεροι συνέχιζαν να κάνουν
σαν να μην τους αφορούσαν
σαν να μην λειτουργούσαν
στη δική τους πραγματικότητα
και σαν να ήταν αμελητέα
η συνεισφορά τους στην εξέλιξη των κοινωνιών.
Το πρόβλημα όμως αφορούσε
την Ανθρωπότητα και τις ψυχές.
Αυτό τον απασχολούσε.
Δεν ήταν μόνο θεωρίες αλλά ιδέες
κι αν μερικές από αυτές ήταν ξεπερασμένες
λόγω της εξέλιξης
έπρεπε να βρεθούν οι νεότερες
που θα ήταν βαθύτερες
για να φανεί η ουσία του φωτός
που ήξεραν ότι υπήρχε
σε κάθε περίπτωση.