Για να εξηγήσουμε την έννοια της υπεριστορίας είναι καλό να έχουμε τουλάχιστον στο μυαλό μας μια εικόνα, άρα ας χρησιμοποιήσουμε μια παραβολή. Όταν γράφουμε ένα βιβλίο, το γράφουμε ουσιαστικά και το βάζουμε μέσα σε φύλλα και το προστατεύουμε με το εξώφυλλό του, αλλά στην πραγματικότητα δεν σκεφτόμαστε από πριν τι θα γίνει μετά από δεκαετίες ή ακόμα και εκατονταετίες. Άρα η ιδέα είναι πώς θα γράφαμε ένα βιβλίο, ξέροντας εξ αρχής ότι θα μπει σε μια βιβλιοθήκη, πώς θα ενσωματωθεί, δηλαδή πώς θα είναι το ανάλογο από το φύλλο για το βιβλίο, να είναι το βιβλίο για τη βιβλιοθήκη. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι απλώς μια κορυφή, είναι μια κορυφή που ανήκει σε ένα δίκτυο. Αυτό το δίκτυο είναι φτιαγμένο για να προστατεύει αυτή την κορυφή κι έτσι μπαίνει, όσον αφορά αυτό το θέμα σαν να ήμασταν στη θεωρία γραφημάτων, όπου έχουμε ένα γράφημα ανθεκτικότητας που μας επιτρέπει να δεχόμαστε τις επιθέσεις της βαρβαρότητας χωρίς όμως να υποστούμε το κόστος. Όταν το κοιτάξουμε μ’ αυτόν το τρόπο, πρέπει να κοιτάξουμε τι είναι ακριβώς  η βαθιά ιστορία, η οποία ξεφεύγει από την κλασική γιατί είναι ενισχυμένη στρατηγικά και να δούμε πώς η συνέχειά της που είναι η υπεριστορία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί επί του παρόντος για να παραχθεί για το μέλλον για να αποτελέσει μια μνήμη μέλλοντος. Άμα το δούμε με αυτόν τον τρόπο, τότε θα δούμε ότι το βιβλίο το σκεφτόμαστε εντελώς διαφορετικά. Το πιο εντυπωσιακό για εμάς, τουλάχιστον σε αυτή την εισαγωγή, είναι να σκεφτούμε ότι από την αρχή, όταν γράφτηκε η Βίβλος, γράφτηκε με αυτόν τον τρόπο, δηλαδή σαν μία υπεριστορία, η οποία έχει ενσωματώσει στοιχεία για να μείνουν στο μέλλον και να έχουμε ένα βιβλίο που να παραμείνει επίκαιρο ακόμα και μετά από χιλιετίες.