Συχνά στις ανθρώπινες σχέσεις αναζητούμε το ίδιο, δηλαδή το ταυτόσημο,  θεωρώντας ότι πρέπει κάτι να μας μοιάζει για να έχουμε μια καλή σχέση. Στην πραγματικότητα αυτό που βλέπουμε στην ιστορία και στην ιστορία της Ανθρωπότητας είναι ότι αυτό που λειτουργεί πραγματικά είναι το συμπληρωματικό. Άρα όταν έχουμε μια συμπληρωματικότητα, θέλει να πει ότι είμαστε διαφορετικοί, δεν είμαστε όμως απαραίτητα αντίθετοι, αλλά ταιριάζουμε ουσιαστικά για να κάνουμε κάτι το καινούργιο, μια συνέργεια, τουλάχιστον μια συνεργασία. Άρα μπορεί όντως να είναι και μία σχέση ή ακόμα κι ένας δεσμός. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε λοιπόν είναι ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε ακριβώς το ίδιο στον άλλον ή στην άλλη, πρέπει να ψάχνουμε αυτό που μας συμπληρώνει, αυτό που μας γεμίζει γιατί έτσι υπάρχει παραγωγή χαράς.