Σε αυτό το podcast θέλουμε να ασχοληθούμε με την έννοια της ανθρωπιάς και την έννοια της νοημοσύνης. Πρέπει πρώτα απ’ όλα να καταλάβουμε ότι σε ένα μεσαίο επίπεδο ούτε χαμηλό ούτε υψηλό οι δύο έννοιες συνυπάρχουν, όχι απαραίτητα μέσα στον ίδιο άνθρωπο, πάντως υπάρχουν. Άρα αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε τι γίνεται όταν υπάρχει μόνο η μία κι όχι η άλλη. Π.χ. η ανθρωπιά είναι ευάλωτη χωρίς νοημοσύνη και η νοημοσύνη χωρίς ανθρωπιά μπορεί εύκολα να είναι χειραγωγήσιμη και να γίνει βάρβαρη. Αλλά το ερώτημα είναι τι είναι το προτιμότερο; να υπάρχει νοημοσύνη ή ανθρωπιά κι όπως καταλαβαίνετε το προτιμότερο είναι να υπάρχουν και τα δύο. Όταν υπάρχουν και τα δύο τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί η ανθρωπιά κάνει πιο ανθρώπινη τη νοημοσύνη, η νοημοσύνη κάνει πιο ισχυρή την ανθρωπιά και έχουμε ένα αποτέλεσμα που είναι πολύ σημαντικό όταν θέλουμε να έχουμε την έννοια π.χ. του αλτρουισμού που είναι ακόμα πιο θεμελιακή, θα μπορούσαμε να πούμε σχεδόν πιο απλή. Ο αλτρουισμός είναι πιο βασικός από την ανθρωπιά, ενώ η ανθρωπιά είναι πιο εξελιγμένη έννοια. Άρα  ο αλτρουισμός λειτουργεί με αυτά τα δύο σε πολύ βασικό επίπεδο, αλλά το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν θέλουμε να πάμε πιο πάνω. Πρέπει να υπάρχει μια ευαισθησία, πρέπει να υπάρχει αυτή η ετυμολογική εμπάθεια που  να είναι κατανοητή από τις δύο πλευρές ότι υπάρχει μια διπλή κατανόηση για το τι γίνεται στον άλλον, στην άλλη και επίσης πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν αυτά τα δύο συνυπάρχουν. Στην πραγματικότητα μπορούμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που είναι συνάνθρωποι, αλλιώς υπάρχει μια δυσκολία εφόσον επικεντρώνονται μόνο στον εαυτό τους και έχουμε μόνο μια τοπική προσέγγιση. Τώρα όσον αφορά το ακραίο στοιχείο, στην πραγματικότητα όταν η νοημοσύνη είναι ακραία, δεν υπάρχει χωρίς ανθρωπιά άρα αυτό που έχουμε εντοπίσει είναι ότι για ένα IQ που είναι πιο ψηλά από την τάξη μεγέθους των 150 αυτά τα δύο πάνε μαζί, όπως είναι και το θέμα της γνώσης. Μπορεί να  υπάρχουν διαφοροποιήσεις αλλά είναι όλα φυσιολογικά, τουλάχιστον φυσικά, αν δεν είναι φυσιολογικά με την έννοια της νόρμας. Δηλαδή μετά από τρεις τυπικές αποκλίσεις δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι σε αυτό το επίπεδο νοημοσύνης και να μην σκέφτεται ανθρώπινα. Και αυτό είναι καλό γιατί μερικές φορές αναρωτιόμαστε αν ισχύει. Στην πραγματικότητα έχουμε κάνει πολλές μετρήσεις και σε αυτόν τον τομέα, ακόμα και συνθήκη Νυρεμβέργης και καταλαβαίνουμε ότι όντως υπάρχει μία διαφορά. Δεν είναι μία διαφορά που υπάρχει μόνο στις δύο τυπικές αποκλίσεις, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον τρεις τυπικές αποκλίσεις και βέβαια πιο πάνω τα πράγματα είναι ακόμα πιο φυσικά, με ποια έννοια, ότι επειδή υπάρχει αυτή η εξαίρεση, ο άνθρωπος έχει την τάση να βλέπει ότι αυτό που είναι σημαντικό είναι η Ανθρωπότητα και όχι μόνο η ύπαρξή του. Τότε τα πράγματα είναι ριζικά διαφορετικά, θεμελιακά διαφορετικά διότι ασχολείται με τους άλλους επειδή οι άλλοι είναι και ο εαυτός του και το ξέρει και δεν έχει ανάγκη να το διατυπώσει, ούτε να το επινοήσει, είναι ένα αίσθημα και ένα συναίσθημα που είναι φυσιολογικό και γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον όταν άνθρωποι προσπαθούν να διαφοροποιήσουν τη νοημοσύνη με τη συναισθηματική νοημοσύνη στην πραγματικότητα σε υψηλό επίπεδο τα πράγματα λειτουργούν με συσχετισμό και κατά συνέπεια δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αυτό λοιπόν που θέλαμε να αναλύσουμε σε αυτό το podcast είναι ότι είναι καλή η ανθρωπιά ως έννοια,  είναι ουδέτερη η νοημοσύνη ως έννοια, όταν πάνε και οι δύο μαζί, τότε μπορούμε να έχουμε ένα θετικό στοιχείο, ένα θετικό πρόσημο, όταν υπάρχει μόνο η μία ή η άλλη, τότε μπορεί να έχουμε προβλήματα γιατί είναι και οι δύο ευάλωτες είτε παθητικά, είτε ενεργητικά, πάντως η Ανθρωπότητα χρειάζεται και τα δύο μαζί, έτσι ώστε να λειτουργεί σαν ένα στρατηγικό μείγμα που είναι πιο ανθεκτικό στις επιθέσεις  της βαρβαρότητας.