Είναι ένα γνωστό φαινόμενο στην Ελλάδα, ακόμα και αν δεν υπάρχει μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδος, πάντοτε θα υπάρχουν κάποιοι που θα προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν μ’ έναν τρόπο διαφορετικό, ακόμα και γεγονότα τα οποία είναι πρακτικά. Εδώ θέλουμε να διευκρινίσουμε σε αυτό το podcast το εξής: οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδος, τουλάχιστον από την πλευρά μας είναι πάντοτε περιορισμένες στις θαλάσσιες ζώνες και με αυτές υπονοούμε βέβαια το νόημα της ΑΟΖ, της υφαλοκρηπίδας, της αιγιαλίτιδας ζώνης κτλ τα κλασικά. Άρα κοιτάζουμε λοιπόν ένα πλαίσιο που είναι ξεκάθαρα μέσα στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας και των Ωκεανών. Ξέρουμε ότι η Τουρκία έχει δυσκολίες να το παραδεχτεί από την αρχή, είχε μείνει στα τρία μίλια στην εποχή της Λωζάνης, μετά δυσκολεύτηκε να περάσει στα έξι ναυτικά μίλια με την πρώτη φάση του Δικαίου της Θάλασσας και των Ωκεανών και βέβαια δεν θέλει να ακούσει για τα δώδεκα ναυτικά μίλια του Δικαίου της Θάλασσας και των Ωκεανών του 1982. Αυτό είναι λογικό, απλώς πρέπει να καταλάβουμε μερικά πράγματα. Οι διαφορές που βλέπει η Τουρκία  δεν εμφανίζονται τυχαία. Δηλαδή οι γκρίζες ζώνες εμφανίστηκαν μόνο μετά το ’74. Ενώ στην πραγματικότητα, οι διαφορές μεταξύ ουσιαστικά των  τριών και των έξι ήταν ήδη παρούσες, αλλά δεν τις είχε χρησιμοποιήσει και βλέπουμε ότι αυτό έγινε το ’74, δηλαδή πριν το ’82. Το ’82 ήταν μία μεγάλη ήττα για την Τουρκία γιατί προσπαθούσε από το ’78 να μην υπάρξει το ζήτημα της ΑΟΖ, να μην περάσουμε στα δώδεκα ναυτικά μίλια, γιατί καταλάβαινε ότι η ΑΟΖ ουσιαστικά βοηθάει, υποστηρίζει τα νησιά και τις νησιωτικές χώρες. Αυτή επειδή είναι μία χερσαία χώρα, εκτός βέβαια από την Ίμβρο και από την Τένεδο που μας έχουν αρπάξει από το 1923, για τις άλλες περιοχές παίζει καθαρά χερσαία. Κατά συνέπεια στο μυαλό της, επειδή δεν μπορεί να πάει πιο πέρα, θεώρησε ότι η ΑΟΖ είναι κάτι που είναι φτιαγμένο για  να βοηθήσει αποκλειστικά την Ελλάδα εναντίον της Τουρκίας και δεν έβλεπε ότι αυτό είναι το Δίκαιο της Θάλασσας και των Ωκεανών για όλους. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι όταν διεκδικεί αυτές τις περιοχές, πάντοτε είναι περιορισμένη από τη Συνθήκη Παρισίων του 1947 γιατί είναι μία διεθνής Συνθήκη κι έγινε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου τα πράγματα ξεκαθάρισαν εντελώς για τα Δωδεκάνησα. Άρα, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τις αποφάσεις των έξι μεγάλων Δυνάμεων κτλ, αλλά στην πραγματικότητα έχει ένα θέμα με τη χρονολογία. Από τη στιγμή λοιπόν που έχουμε τα νέα δεδομένα, πρέπει να είμαστε κι εμείς πολύ ξεκάθαροι. Αυτό που έχει σημασία είναι η ΑΟΖ. Πρέπει πραγματικά να αφήσουμε πίσω το θέμα της υφαλοκρηπίδας, γιατί είναι μία τεράστια σπατάλη χρόνου που δεν έχει κάποιο άνοιγμα, ενώ η ΑΟΖ είναι εντελώς μία ανοιχτή δομή που μας επιτρέπει να είμαστε μαζί με άλλες χώρες και γι’ αυτό το λόγο μάλιστα από τη συμφωνία υφαλοκρηπίδας που είχαμε με την Ιταλία, περάσαμε σε μία ΑΟΖ και ακριβώς πάνω στα ίδια σημεία. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα του 21ου αιώνα πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτόν τον τομέα μέσω της ΑΟΖ. Τώρα, όσον αφορά τα εδαφικά, θα ‘χε πολύ ενδιαφέρον να μιλήσουμε για τα εδαφικά, εκτός βέβαια αν μιλάμε για τα κατεχόμενα τα μικρά στην Κύπρο ή τα μεγάλα στη Θράκη, πρέπει να καταλάβουμε ότι έτσι όπως είναι ορισμένη η Ελλάδα από το 1947 και μετά, δηλαδή με τα σύνορα που έχουμε τώρα, δεν έχουμε προβάλει πάλι κανένα πρόβλημα για αλλαγές. Στην πραγματικότητα, αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η Τουρκία δεν παίζει τόσο πολύ πάνω σε αυτό. Στην πραγματικότητα θέλει να παίξει σε μερικά νησιά, γιατί δεν έχει τα κότσια να πάει πιο πέρα. Άρα πρέπει κι εμείς να μην αναλύουμε τα πράγματα πάντοτε μ’ έναν τρόπο παράξενο. Στην πραγματικότητα είναι πολύ περιορισμένη στη δράση της, μιλάει πάρα πολύ, κάνει λίγα και τώρα που έχουμε νέα δεδομένα και στην πολεμική αεροπορία και στο πολεμικό ναυτικό με τα Rafale και τις Belh@rra, στην πραγματικότητα η Τουρκία πρέπει να κάνει κάτι. Άρα μιλάει πιο πολύ επικοινωνιακά για να εξισορροπήσει κάτι που δεν έχει καμία ισορροπία και φαίνεται η υπεροχή της Ελλάδος, από τη δικιά μας την πλευρά πρέπει να συνεχίσουμε τη δράση μας επί του πρακτέου, χωρίς να απαντάμε απαραίτητα σε οποιοδήποτε παράλογο επιχείρημα της Τουρκίας γιατί δεν έχει νόημα, σπαταλάμε χρόνο.