Όταν εξετάζουμε τα πράγματα που συμβαίνουν στην Ευρώπη, αλλά τα κοιτάζουμε από την πλευρά της  Αμερικής, μπορεί να φαίνονται πολύ τοπικά κι έχουμε μια άλλη εικόνα. Όταν είμαστε μέσα στην Ευρώπη έχουμε την εντύπωση ότι το παραμικρό είναι σημαντικό. Μπορούμε να δούμε το ανάλογο όταν εμείς εξετάζουμε από την πλευρά της Ευρώπης   τι γίνεται στις πολιτείες της Αμερικής και θεωρούμε ότι δεν έχουν και μεγάλη σημασία αυτές οι λύσεις. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι,  επειδή απομακρυνόμαστε και βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα, αυτό μας επιτρέπει να δούμε και την ουσία των πραγμάτων. Σε σχέση ας πούμε με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όταν εμείς τις εξετάζουμε μόνο  τοπικά και δεν βλέπουμε ποιες είναι οι προεκτάσεις και ποιες είναι οι επεκτάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά  όταν τα βλέπουμε εξ αποστάσεως και ειδικά από την πλευρά της Αμερικής. Άρα βλέπουμε δύο χώρες οι οποίες είναι και οι δύο μέσα στο ΝΑΤΟ από το 1952, έχουμε μία χώρα που είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μία που δεν είναι. Βλέπουμε ότι αυτό λειτούργησε μέσα σ’ ένα πλαίσιο το οποίο ήταν το δόγμα Τρούμαν, είχαμε και το σχέδιο Marshal, ξέρουμε ακριβώς γιατί έγιναν αυτά τα πράγματα στις αρχές ουσιαστικά του Ψυχρού Πολέμου και τώρα βλέπουμε την ουρά από αυτά τα φαινόμενα. Για την πλευρά της Αμερικής αυτά τα πράγματα φαίνονται πολύ τοπικά, είναι ελάχιστες οι διαφορές και πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας  εμείς, γιατί, άμα θέλουμε πραγματικά να αναδείξουμε τη διαφορά που υπάρχει με την Τουρκία, πρέπει να αναδεικνύουμε ότι αγαπάμε τη δημοκρατία πραγματικά επί της ουσίας, ότι την έχουμε θεμελιώσει πάνω στην έννοια της ελευθερίας κι όχι ότι είναι κάτι το παραδοσιακό και απλώς μία αρχή, ότι δεν είναι fake, όπως είναι στην Τουρκία, ότι είμαστε αξιόπιστοι σύμμαχοι, γιατί τότε, ακόμα κι αν είμαστε δίπλα, εννοώ γείτονες, φαίνεται η διαφορά και κάνει καραμπάμ. Άμα θέλετε να έχετε αυτή την εικόνα που θέλω να αναδείξω τώρα, φανταστείτε ότι είστε στη Νέα Υόρκη, κοιτάζετε διάφορα πεζοδρόμια, κοιτάζετε τα κτήρια και θα μπορούσατε να πείτε ότι το ένα κτήριο σε σχέση με το άλλο είναι ακριβώς το ίδιο, είναι όλα ψηλά, ουρανοξύστες. Στην πραγματικότητα δεν πάνε τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο γιατί πολύ απλά υπάρχουν κτήρια που έχουν μια ιστορία. Υπάρχουν κτήρια που κάνουν τη διαφορά κι αυτή η διαφορά κάνει τη διαφορά. Υπάρχουν κτήρια που δεν μοιάζουν με κανένα άλλο και όταν τα βλέπετε, αμέσως καταλαβαίνετε πού είστε. Άρα αυτό που θα ήθελα να πω σε αυτό το podcast είναι ότι ακόμα κι αν είμαστε γείτονες, αν υπάρχει μια τεράστια διαφορά στη συμπεριφορά, ακόμα κι αν φαίνεται να είναι ένα πρόβλημα καθαρά τοπικό, από μακριά αυτό που βλέπουμε είναι η διαφορά. Γιατί ουσιαστικά έχουμε κάτι το ομαλό και μία ιδιομορφία, ξέρουμε ότι αυτός ο χώρος θα χαρακτηριστεί από την ύπαρξη της ιδιομορφίας και μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά και με τους γείτονες. Άμα κοιτάξουμε μ’ αυτόν τον τρόπο την Ελλάδα, τότε θα καταλάβουμε ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, υπάρχει μάλιστα και μια τεράστια διαφορά μεταξύ της Ελλάδος και των Βαλκανίων. Άρα η Ελλάδα λειτουργεί, αν θέλετε, σαν ένας ουρανοξύστης, όχι μόνο πολιτισμού, όχι μόνο ιστορίας, αλλά ουσιαστικά και στρατηγικής γιατί είναι ένα σημείο σταθερό, είναι ένα σημείο που βλέπουμε και όταν έχουμε αυτή την προσέγγιση, ειδικά εδώ στην Αμερική και καταλαβαίνουμε ότι ένα κράτος μπορεί να είναι ουρανοξύστης, ενώ το διπλανό δεν έχει κανένα πράγμα που το χαρακτηρίζει, τότε βλέπουμε τη διαφορά και αναλύουμε τα πράγματα μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ο οποίος είναι καταλυτικός για να δούμε τι σημαίνει να βρίσκεται στην περιοχή ένας σύμμαχος, πώς παίζει, ποια είναι η δραστηριότητά του και ποια είναι η συμπεριφορά του και κατά πόσο  είναι συμβατή με την έννοια της συμμαχίας.