Τα πράγματα γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρα στη Μέση Ανατολή. Αρχικά είχαμε την εντύπωση, τουλάχιστον έτσι το λέγαμε, ότι υπήρχε ένα κοινοτικό πρόβλημα και χρησιμοποιούσαμε ένα λεξιλόγιο που μοιάζει με αυτό που χρησιμοποιούμε για την Κύπρο. Σιγά-σιγά βλέπουμε ότι δεν έχει καμία σχέση, ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ, δεν λέω ότι στην Κύπρο δεν είναι πιο βαθύ, αλλά εδώ είναι ακόμα πιο ξεκάθαρο. Όταν βλέπουμε ότι οι ηγέτες της Hezbollah, της Hamas και βέβαια του Tzihand συναντιούνται και θεωρούν ότι πρέπει να πετύχουν έναν στόχο ακόμα πιο μεγάλο, γιατί έχουν μία κοινή αντίληψη των πραγμάτων, τουλάχιστον όσον αφορά τη στοχοποίηση εφόσον θέλουν να αφανίσουν τον εχθρό τους, καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να πούμε ότι είμαστε μαζί μόνο με μία παράταξη και να μπερδεύουμε τα πράγματα με τους λαούς. Στην πραγματικότητα αυτές οι τρεις παρατάξεις δεν ασχολούνται με τον λαό, ασχολούνται καθαρά με ένα ιδεολογικό υπόβαθρο, υπάρχει μία κινητοποίηση, η  οποία ενεργοποιείται και από άλλες χώρες, όπως είναι το Κατάρ και το Ιράν και καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι στην πραγματικότητα δεν είναι μία τοπική αντιπαράθεση, είναι κάτι πιο μεγάλο. Και είναι πολύ σημαντικό να το έχουμε στο μυαλό μας για έναν απλό λόγο. Μπορεί εύκολα αυτός ο αγώνας να επεκταθεί, να πάει και σε άλλες χώρες σιγά-σιγά ή πιο γρήγορα, χωρίς να το καταλάβουμε, γιατί πολύ απλά δεν παίρνουμε ξεκάθαρες θέσεις. Άρα πρέπει να ξέρουμε από την αρχή με ποιους λειτουργούμε, με ποιους παλεύουμε, ποιοί είναι οι σύμμαχοί μας, πώς παίζουμε αυτό το παίγνιο εξουσίας και πολέμου, έτσι ώστε να μην ξαφνιαστούμε εξ απροόπτου και μετά να πούμε, μα εμείς δεν λέγαμε αυτό το πράγμα, δεν εννοούσαμε αυτό και τελικά έγινε κάτι άλλο. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πλέον ξεκάθαρα, άρα πρέπει να πάρουμε μία θέση, γιατί όπως πάντα όταν είμαστε ουδέτεροι μεταξύ του θύτη και του θύματος, είμαστε πάντα με τον θύτη.