Η Τουρκία γίνεται τούρκος κάθε φορά που η Ευρωπαϊκή Ένωση μιλάει για το Κυπριακό. Θεωρεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση υποστηρίζει τις παράνομες, τις μη ρεαλιστικές και τις μαξιμαλιστικές θέσεις των Ελληνοκυπρίων, θεωρεί ότι αδικεί τα Κατεχόμενα, θεωρεί ότι αδικεί τη συμπεριφορά της Τουρκίας για την προστασία των Τουρκοκυπρίων, λέει όλα αυτά τα παράλογα η Τουρκία και επίσης θέλει να ξεκαθαρίσει ένα πράγμα, γιατί αυτό την εκνευρίζει ακόμα περισσότερο, τι είναι η διαδικασία της επίλυσης του Κυπριακού. Και θέλει να βγάλει την Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός κι εδώ είναι το παράλογο, γιατί μιλάμε για την Κύπρο η οποία είναι εντός της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης, μιλάμε βέβαια και για την Ελλάδα που είναι κι αυτή εντός της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και μιλάμε για την Τουρκία που, υποτίθεται, θέλει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή  Ένωση. Έχει ενδιαφέρον όταν μία υποψήφια χώρα, που θέλει να μπει σε μια δομή, εξηγεί ότι αυτή η δομή δεν έχει καμία σχέση με την επίλυση ενός προβλήματος που την απασχολεί. Άρα ξαναέρχεται ουσιαστικά στα δεδομένα της Συμφωνίας Ζυρίχης-Λονδίνου, θέλει να πει ότι υπάρχουν μόνο δύο μέρη, δηλαδή δύο κοινότητες και τρεις εγγυήτριες δυνάμεις, η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Και ουσιαστικά όλο αυτό γίνεται υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Κατά συνέπεια θεωρεί ότι το μέγιστο που μπορεί να κάνει η  Ευρωπαϊκή  Ένωση είναι να είναι απλώς ένας παρατηρητής, αλλά να μη μπορεί να κάνει παρεμβάσεις ούτε να εξηγεί τι πρέπει να γίνει για να καλυτερεύσουν τα πράγματα. Γιατί τεχνικά είναι λανθασμένο το όλο πλαίσιο; Γιατί η Τουρκία μάλλον έχει ξεχάσει ότι η Κύπρος έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή  Ένωση από το 2004, ότι είναι μάλιστα και στη Νομισματική Ένωση από το 2008 και ουσιαστικά, ακόμα και το Σύνταγμά της έχει αλλάξει σε σχέση με τα δεδομένα του 1960 γιατί πολύ απλά προσαρμόστηκε στα δεδομένα της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Κατα συνέπεια έχουμε μια Τουρκία που έχει μείνει κολλημένη πάνω στο 1960, γιατί αυτό τη συμφέρει, ειδικά μετά τη Ζυρίχη-Λονδίνο, θέλει να μείνει σ’ αυτό το πλαίσιο γιατί καταλαβαίνει ότι χάνει πόντους σε σχέση με την παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι αυτό ουσιαστικά είναι μια δικαίωση του Κρανιδιώτη, ο οποίος έλεγε ότι το Κυπριακό πρέπει να γίνει ευρωπαϊκό. Ιδού τα αποτελέσματα. Και βλέπουμε ότι η Τουρκία προβληματίζεται τόσο πολύ και αναγκάζεται να απαντήσει, επειδή είναι έξαλλη, μ’ ένα τρόπο εντελώς παράλογο χωρίς να υπάρχει ούτε διπλωματικό ύφος και βέβαια ούτε στρατηγικό ύφος. Γιατί πολύ απλά δεν ξέρει τι να κάνει. Η Κύπρος προχωράει δυναμικά στο θέμα της ΑΟΖ, στο θέμα της ενέργειας, στο θέμα της Ευρωπαϊκής  Ένωσης, στο θέμα της Ευρωζώνης, όλα αυτά είναι δεδομένα που έχει αποκτήσει, δηλαδή είναι κεκτημένα πλέον της Κύπρου, και η Τουρκία συνεχίζει να τη βλέπει σαν μία χώρα που δεν υπάρχει, σαν μία χώρα που αντιπροσωπεύει μόνο μία κοινότητα, ξεχνάει βέβαια όλες τις άλλες κοινότητες και ασχολείται μόνο με την τουρκική κοινότητα στο μυαλό της, που δεν την ονομάζει ουσιαστικά ούτε τουρκοκυπριακή, γιατί στο μυαλό της είναι καθαρά Τούρκοι. Το πιο ωραίο βέβαια είναι ότι είτε ότι δεν πιστεύει ότι είναι Τούρκοι, πιστεύει ότι είναι λίγο μπασταρδεμένοι, γιατί έχουν μία συναλλαγή με τους Ελληνοκύπριους και κατά συνέπεια δεν είναι πια εντελώς το τουρκιό το ύφος. Άρα καταλαβαίνουμε ότι ακόμα και σ’ αυτό, στην επίλυση του Κυπριακού, που εκεί προσπάθησαν να μας εξηγήσουν ότι είμαστε σχεδόν στο παρά πέντε να βρούμε μία λύση, η Τουρκία επανέρχεται και λέει πράγματα εντελώς παράλογα εναντίον της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης, πράγμα το οποίο βέβαια το οποίο μας βοηθάει και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.