Το έχουμε πει και το έχουμε γράψει ακόμα και θεατρικά, οι φίλοι πάντα μας λείπουν και πάντα αργούν, γιατί πάντοτε τους περιμένουμε και πάντοτε έχουμε την εντύπωση ότι θα έπρεπε να ήταν ήδη εδώ.  Αλλά φανταστείτε τι γίνεται όταν αυτοί οι φίλοι είναι και φιλικοί, με την έννοια ότι παράγουν ένα κοινό έργο. Θέλουν να αναπτύξουν ιδέες, θέλουν να φωτίσουν άλλα πνεύματα γιατί θεωρούν ότι από την αρχή η διάδοση ήδη των γνώσεων και η διάδοση της χαράς είναι ένας στόχος από μόνος του. Άμα το δούμε με αυτόν τον τρόπο, επειδή το χαρήκαμε και με την αποστολή μας στη Γερμανία, το καταλαβαίνουμε πιο έντονα όταν το ζούμε βιωματικά, γιατί πολύ απλά όταν ζούμε με ανθρώπους καθημερινά σε μια αποστολή και ξαφνικά αυτή η αποστολή έχει ένα κλείσιμο, σίγουρα μας λείπουν, αλλά αυτό που μένει, είναι το έργο που έχει παραχτεί από κοινού. Και έχει μεγάλη σημασία γιατί είναι το ίχνος και είναι η προσφορά αυτής της φιλίας, η οποία δεν είναι παρεΐστικη, δεν είναι φτιαγμένη για να μείνει ο καθένας μόνο σ΄αυτό το πλαίσιο, είναι ουσιαστικά ένα κοινό κατόρθωμα, το οποίο επιτρέπει σε άλλους να δουν πώς ένα κερί ανάβει, χρειάζεται φως, χρειάζεται ουσία και ο συνδυασμός των δύο μάς επιτρέπει να αγγίζουμε και τις ψυχές των άλλων. Άμα το δούμε με αυτόν τον τρόπο, τότε οι φίλοι, αν μας λείπουν και αν θεωρούμε ότι αργούν, είναι ότι θέλουμε να παράγουμε ένα έργο μαζί τους και πρέπει να φανταστούμε ότι, όταν το ζούμε από κοντά, αναρωτιόμαστε αν είναι το ίδιο όταν είμαστε μαζί, αλλά εξ αποστάσεως. Στην πραγματικότητα είμαστε πάντα μαζί, απλώς το κοντά είναι και πιο έντονο, όταν υπάρχουν, ας πούμε, φάσεις κρίσης και πρέπει να επιτευχθεί ένα έργο άμεσα και αμέσως. Αυτό που ζήσαμε στη Γερμανία είναι μια νέα απόδειξη ότι άνθρωποι που αρχικά δεν γνωρίζονται, αλλά συναντιούνται γιατί έχουν πρώτον ένα κοινό υπόβαθρο, έχουν έναν κοινό στόχο, αλλά έχουν και μια ιστορία η οποία είναι συμβατή, παράγουν ενα κοινό μέλλον κι αυτό έχει τεράστια σημασία, γιατί αυτό το κοινό μέλλον αποτελεί ουσιαστικά ένα στρατηγικό μείγμα από τις ιστορίες που είχαν προηγουμένως. Και τότε βλέπουμε, σαν μία πλεξούδα χρόνου, αυτές τις χορδές του Χρόνου να δημιουργούν κάτι που δεν ήταν εφικτό αν ήμασταν μόνοι.