Ας μιλήσουμε τώρα για την πλαστικότητα και την προσαρμοστικότητα. Πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Η πλαστικότητα λειτουργεί με τις αξίες. Η προσαρμοστικότητα λειτουργεί με τις αρχές. Πολύ συχνά λέμε ότι πρέπει να προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα, αλλά στην πραγματικότητα δεν καταλαβαίνουμε ότι έχει σχέση με τον συμβιβασμό, δεν καταλαβαίνουμε ότι έχει σχέση και με τη δειλία. Όταν προσαρμόζεσαι με τα πάντα, όταν προσπαθείς να βρεις συνεχώς μία ισορροπία με όλους, επί της ουσίας δέχεσαι τα πάντα, ενώ το θέμα με το αξιακό σύστημα είναι ότι δεν πρέπει να δέχεσαι τα πάντα, δεν πρέπει να αντέχεις να υπάρχουν όμηροι κι εσύ ν’ αδιαφορείς, γιατί δεν σε συμφέρει κοινωνικά. Δεν πρέπει να δέχεσαι μια αντιπαράθεση η οποία είναι ουσιαστικά η Ανθρωπότητα ενάντια στη βαρβαρότητα, αλλά εσύ το παρουσιάζεις σαν να είναι απλώς μία θέση τυπική και κατά συνέπεια προτιμάς να είσαι ουδέτερος ή μερικές φορές, χειρότερο ακόμα, πας και λίγο προς τη βαρβαρότητα γιατί σε συμφέρει για να μην ανατρέψεις τα ιδεολογικά σου. Επί της ουσίας λοιπόν η πλαστικότητα έχει μια ικανότητα να βλέπει τα πράγματα πιο γενικά, είναι μία πολλαπλότητα, η οποία μπορεί να είναι και μοναδική, δεν έχει ανάγκη να προσαρμοστεί γιατί έχει εκ φύσης τη δυνατότητα να βλέπει τα πράγματα με μία άλλη σκοπιά. Αυτός που πρέπει να προσαρμοστεί είναι ότι έχει ένα βλέμμα το οποίο είναι τοπικό, το οποίο μπορεί να είναι εμμονικό και πρέπει να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Με την πλαστικότητα έχουμε μεγαλύτερη ελευθερία, έναν μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας στις κινήσεις μας, άρα αυτό μας επιτρέπει να βλέπουμε τον κόσμο ολιστικά και όχι μόνο τοπικά ή ακόμα και πολυτοπικά. Βλέπουμε μία αρμονική σχέση, έναν αρμονικό δεσμό, δεν βλέπουμε μόνο επαφές ισορροπίας. Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πούμε το εξής: ότι η πλαστικότητα δεν έχει καμία σχέση με την προσαρμοστικότητα γιατί, πολύ απλά η πλαστικότητα δεν προσαρμόζεται.