Πολλοί θέλουν να είναι ευτυχισμένοι και καταντούν να μην είναι χαρούμενοι. ‘Εχουμε λοιπόν αυτή την αντιπαράθεση της ευτυχίας με τη χαρά. Όταν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, θέλουμε ουσιαστικά η τύχη να είναι καλή προς εμάς. Είναι μια παθητική μορφή της αντιμετώπισης του κόσμου, γι’ αυτό μιλάμε για ευ-τυχία και μερικές φορές καταλήγουμε σε δυσ-τυχία. Δεν επικεντρωνόμαστε στο θέμα της χαράς, δηλαδή της παραγωγής της χαράς, της μοιρασιάς της χαράς, τη δυνατότητα που έχει η χαρά να παράγει και μεταχαρά, τη δυνατότητα που έχουν οι άνθρωποι όταν είναι χαρούμενοι να καταφέρνουν πράγματα τα οποία είναι εντελώς αδιανόητα, γιατί, επειδή είναι χαρούμενοι, εκπέμπουν. Πολύ συχνά, όταν είμαστε ευτυχισμένοι με την έννοια που το λέει η κοινωνία, στην πραγματικότητα επαρκεί για μας αυτή η τάση και νιώθουμε μια μορφή πληρότητας, δηλαδή είμαστε ευτυχισμένοι και φτάνει, δεν είναι ανάγκη να κάνουμε κάτι άλλο. Ενώ στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε και  την έννοια της τελειότητας, δηλαδή τι μπορούμε να παράγουμε και για τους άλλους, όχι μόνο η πληρότητα που είναι ένας κόσμος κλειστός, αλλά και η τελειότητα που είναι ένας κόσμος ανοιχτός, γιατί πάντοτε πρέπει να υπάρχει μια προσπάθεια, μια υπέρβαση. Όταν λοιπόν σκεφτόμαστε τη χαρά με αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο καταλυτική στην εξέλιξη των πραγμάτων, στην εξέλιξη των συμπεριφορών, στην εξέλιξη της ζωής. Ενώ η ευτυχία είναι μια φάση στάσης, σταματάμε εκεί και μετά αναρωτιόμαστε για πόσο χρονικό διάστημα θα είμαστε ακόμα ευτυχισμένοι. Βλέπουμε ότι η χαρά έχει μια δυναμική, ότι  η ευτυχία λειτουργεί στατικά, η μία θέλει να υπάρχει μια εξέλιξη και η άλλη θέλει να υπάρχει μια παύση. Αν το δούμε με αυτόν τον τρόπο, θα καταλάβουμε γιατί η Ανθρωπότητα επιλέγει τη χαρά και γιατί η κοινωνία επιλέγει την ευτυχία.